เช้าต่อมา
แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านบางเข้ามาในห้อง สายลมรู้สึกตัว…เปลือกตาเริ่มกระพริบ ก่อนเธอจะขมวดคิ้วเบา ๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงอาการปวดหัวตุบ ๆ และร่างกายที่อ่อนแรงเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง
อื้อ…
เธอครางในลำคอ ขยับตัวจะลุก แต่แล้วก็ชะงักกึก เมื่อพบว่าตัวเองเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่ม
“…!”
เบิกตาโพลงทันที มือรีบยกขึ้นจับผ้าห่มรวบไว้แน่น ก่อนจะกวาดตามองรอบห้องอย่างตื่นตระหนก
จนสายตาไปปะทะกับร่างของใครบางคนที่นอนหลับอยู่ข้างเตียง…พี่พอร์ช
ชายหนุ่มนอนตะแคงหันหลังให้เธอ เปลือยท่อนบน กางเกงวอร์มสีเข้มหลวม ๆ
ผมกระเซิงเล็กน้อยเหมือนคนอดนอน ส่วนผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ ที่ใช้เช็ดตัวเมื่อคืนยังชื้นอยู่บนโต๊ะ
“…อ๊าาาาาา!!!”
สายลมเบะปาก คิดจะกรี๊ดแต่กลัวเสียงดังจนคนข้าง ๆ ตื่น เธอแทบจะยกเท้าขึ้นจะถีบเขาอยู่แล้ว…
ทว่า…
ก็อก ก็อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมเสียงคุ้นเคย
“สายลม…ออกมาคุยกันหน่อย เ
