หลังจากที่เสร็จสิ้นบทรักในค่ำคืนนักรบและม่านมุกก็พากันผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย ตื่นมากันอีกทีก็เกือบเที่ยงแล้ว
"ปล่อยฉัน!!" ม่านมุกสะบัดตัวอย่างแรงเมื่อลืมตาตื่นมาเห็นนักรบนอนกอดเธออยู่ ทำให้นักรบตกใจลืมตาตื่นมาเช่นกัน
"เป็นอะไรของเธอ" นักรบถามพลางปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ ม่านมุกรีบถอยตัวออกมาทันที
"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!"
"ฮึ!! อะไรกัน เมื่อคืนเรายังมีความสุขกันอยู่เลยเธอลืมไปแล้วเหรอ"
"ไม่ลืม! และจะไม่มีวันลืมด้วย นายมันเลวนายวางยาฉัน!" ม่านมุกพูดออกไปอย่างเหลืออด ถ้าเธอไม่ถูกนักรบวางยาเธอก็ไม่มีวันที่จะยอมมีอะไรกับเขาง่ายๆแน่นอน ถึงเธอจะตกอยู่ในสถานะเป็นเมียอุ้มบุญให้กับเขา แต่ถ้าเลี่ยงได้เธอก็จะไม่ยอมมีอะไรกับเขาแน่นอน
"เหอะ!! จะวางหรือไม่วางเธอก็ต้องมีอะไรกับฉันอยู่ดี เธอต้องขอบคุณฉันซะมากกว่านะที่ทำให้เธอมีความเจ็บปวดน้อยลง" นักรบกระตุกยิ้มร้ายออกมา
"....." ม่านมุกมองหน้าขอ
