เช้าวันต่อมา
ร่างบางลืมตาขึ้นมาด้วยอาการที่ปวดหัวอย่างหนัก ตอนนี้เธอกำลังเป็นไข้เพราะบาดแผลจากเหตุการณ์เมื่อคืน เธอนอนขดตัวหนาวสั่นไม่มีใครเข้ามาดูเธอเลยสักคนแม้กระทั่งนักรบ เพราะตอนนี้เขาได้ออกไปทำงานแล้วโดยสั่งให้แม่บ้านเอาอาหารขึ้นมาให้กับม่านมุก
ก๊อก ๆ ๆ ๆ "คุณม่านมุกคะ คุณม่านมุก" ไม่นานก็มีแม่บ้านขึ้นมาเคาะประตูของเธอ แต่ก็ไร้การตอบรับใดๆจากม่านมุก เพราะเธอนอนจมไข้ไม่รู้สึกตัวอยู่
ก๊อก ๆ ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นร้อยอีกครั้งแต่ก็ยังไร้การตอบรับจากม่านมุก แม่บ้านรีบเดินลงไปด้านล่างทันที ก่อนจะเอากุญแจห้องสำรองไปเปิดห้องของม่านมุก
"คุณม่านมุก!!" แม่บ้านร้องอย่างตกใจก่อนจะรีบเข้าไปหาม่านมุกที่นอนซมไม่ได้สติอยู่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ใบหน้าสวยซีดเซียวไร้เลือด
"ฮึกก....ยะ...อย่าทำฉัน...ฮื่ออ" ม่านมุกคว้ามือของแม่บ้านไปกอดเอาไว้แน่น ทำให้แม่บ้านรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังเป็นไข้หนัก ที่เธอละ
