“ยิ้มถ้ามึงหายไปจริงๆ กูจะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”
หนูยิ้มหยุดก้าวเท้าเพียงชั่ววินาที ก่อนจะเดินต่อโดยไม่หันกลับมา เธอรู้ดีว่าถ้ายังหันกลับไป ทุกสิ่งที่เธอพยายามจะตัดใจจะพังลงทันที
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยเจ็บปวด ความรักที่ยังอยู่ แต่ถูกปกคลุมด้วยความรู้สึกผิด ความทรมาน และการยื้อยุดที่ไม่อาจหาทางออกได้
คืนนี้ทั้งคู่ต่างรู้ว่ามันอาจเป็นคืนสุดท้ายที่หัวใจยังเชื่อมถึงกัน แม้พรุ่งนี้จะไม่มีอะไรเหลือ และแล้วความเงียบก็กลืนกินทุกอย่าง ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวใจที่เต้นแผ่วเบาและแตกสลายของทั้งคู่ เจษกลับห้องตัวเองในสภาพพังสลาย
“รอให้มึงอารมณ์ดีกว่านี้ก่อนนะยิ้ม แล้วเราค่อยคุยกัน”
บรรยากาศในเช้าวันรับปริญญาเต็มไปด้วยความคึกคัก สนามหญ้ากว้างหน้าอาคารเรียนแน่นขนัดไปด้วยผู้คน เพื่อนๆในชุดครุยสีสดยิ้มแย้มแจ่มใส พ่อแม่พี่น้องต่างพากันมาถ่ายรูปเก็บความทรงจำ ที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีก เสียงหัวเราะเสียงแซว เสี
