“กูขอโทษยิ้ม แต่มึงอย่าลืมสิว่ามึงเป็นคนเริ่มเข้ามาในชีวิตกูก่อน เพราะฉะนั้นมึงก็ออกไปไหนไม่ได้ถ้ากูไม่อนุญาต แค่นี้มึงก็ไม่เข้าใจหรอ?”
หนูยิ้มส่ายหัว น้ำตาไหลไม่หยุด
“ทำไม นายลืมมันไปไม่ได้หรอกับความผิดพลาดคืนนั้น ทำไมต้องคิดเล็กคิดน้อยด้วย”
คำพูดนั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางหัวใจเจษ เขาชะงักร่างสูงสั่นเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปหมายจะคว้าตัวเธอมากอด แต่หนูยิ้มถอยหลังทันที
“อย่ามาใกล้ฉันเลยเจษ…ได้โปรด”
เจษชะงักค้างแขนที่ยกขึ้นค้างกลางอากาศ เขาได้เพียงยืนมองร่างเล็กเดินผ่านไปอย่างช้าๆ พร้อมน้ำตาที่ไหลพราก โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเขาอีก เขายืนอยู่นิ่งๆ ราวกับโลกทั้งใบพังทลายลงตรงหน้า
“มึงต้องชดใช้สิ่งที่มึงทำสิหนูยิ้ม มึงทำให้กูหลงเข้าไปในวังวนมึงแล้ว คิดจะทิ้งกูไปหาผู้ชายหน้าไหนก็อย่าหวังเลย”
เจษได้แต่พึมพำราวกับคนขาดสติ เขาอยากกักขังเธอ ไม่อยากให้เธอเป็นอิสระจากเขาได้ง่ายๆแน่ ต่อให
