เสียงฮือฮาเล็กๆดังขึ้นรอบๆ กลุ่มเพื่อนบางคนมองด้วยความตกใจ หนูยิ้มเบิกตากว้าง เธอไม่เคยได้ยินคำตอบตรงๆจากวาโยแบบนี้มาก่อน หัวใจยิ่งปั่นป่วนเข้าไปใหญ่
เจษกัดกรามจนขึ้นสันนูน ร่างสูงกำหมัดแน่นข้างลำตัว เส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“มึงนี่มัน！” เสียงเขาเต็มไปด้วยแรงอัดอั้น
“ไม่รู้จักที่ของตัวเองนะไอ้วาโย”
“แล้วมึงล่ะเจษ รู้จักมั้ยว่าตอนนี้มึงควรอยู่ที่ตรงไหน?” วาโยโต้กลับทันที
“มึงมีผู้หญิงของมึงอยู่แล้ว แต่ยังจะมาทำให้หนูยิ้มต้องร้องไห้ แบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าไม่รู้จักที่ของตัวเอง”
ประโยคนี้แทงทะลุใจเจษทันที เขาสะอึกไปวินาทีหนึ่ง แต่ความโกรธกดทับจนเขาเลือกจะโต้กลับแทน
“อย่ามาสอนกูวาโย！ยิ้มเป็นของกูตั้งแต่แรก ต่อให้ใครก็มาพรากไปไม่ได้ ถ้ากูไม่อนุญาต”
หนูยิ้มตัวสั่นน้ำตาเอ่อคลอ เธออยากจะพูด อยากจะอธิบาย แต่ทั้งสองคนกลับแข็งกร้าวเกินกว่าจะฟังเสียงเธอ
“แปลกเนาะ หนูยิ้มจะไปกับ
