“ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่ายิ้มจะไปยืนตรงไหน จำไว้นะยิ้มมีพี่เสมอ”
ประโยคเรียบง่าย แต่กลับทำให้น้ำตาของหนูยิ้มไหลพราก เธอรีบหันหน้าหนีแล้วเช็ดออกอย่างลวกๆ กลัวว่าใครจะมาเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นในมหาลัย
แต่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่เจ็บที่สุดคือวาโยเอง เจ็บที่ต้องเห็นคนที่รักร้องไห้เพราะอีกคนหนึ่ง เจ็บที่ได้แต่ยืนข้างๆ โดยไม่สามารถแทนที่ใครในหัวใจเธอได้เลย
ทั้งสองคนนั่งเงียบอยู่ใต้ร่มไม้ที่ลมพัดผ่าน แสงแดดลอดเข้ามาเป็นเส้นๆ หนูยิ้มกัดริมฝีปากจนเลือดแทบซึมเพื่อกักเก็บเสียงสะอื้น ขณะที่วาโยเพียงนั่งอยู่ข้างๆไม่ถาม ไม่กดดัน เพียงแค่เป็นที่พักเล็กๆให้เธอได้ซ่อนตัว จากความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามา
เวลาผ่านไปช้าๆ แต่ทุกวินาทีเต็มไปด้วยแรงกดดันมหาศาลในหัวใจของหนูยิ้ม เธอรู้ว่าเจษคงกำลังอยู่กับแม่เขา เขากำลังถูกกดดันเรื่องแพรว และนั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกไร้ค่า เธอก้มลงกระซิบเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเอง
“ทำไมมันถึงเจ็บ
