“กูไม่สนว่าในสายตามึงยิ้มเป็นอะไร แต่ในสายตากูยิ้มคือคนสำคัญ และกูจะไม่ปล่อยให้มึงทำลายเธอไปมากกว่านี้”
เจษชะงักไปชั่ววินาที ใจเต้นแรงด้วยความหงุดหงิดผสมบางอย่างที่บอกไม่ถูก แต่สุดท้ายเขาก็สะบัดหัว ขึ้นรถพร้อมเสียงปิดประตูดังสนั่น
เครื่องยนต์คำรามขึ้นทันที เขาขับออกไปโดยไม่หันกลับมามอง ทิ้งไว้เพียงวาโยที่ยืนมองตามด้วยสายตาแน่วแน่ เต็มไปด้วยความห่วงใยที่ไม่เคยพูดออกมาตรงๆ
เสียงเครื่องยนต์ดับลงตรงหน้าบ้านหรูใจกลางเมือง รถยนต์สีดำจอดนิ่งอยู่ตรงลานหินอ่อน สะท้อนเงาแดดยามสาย เจษนั่งอยู่หลังพวงมาลัยมือทั้งสองข้างกำพวงมาลัยแน่น จนเส้นเลือดปูดขึ้นมา เขายังไม่ก้าวออกจากรถ รู้ดีว่าการก้าวเข้าไปในบ้านหลังนี้ ไม่ต่างจากการเดินเข้าสู่สนามสอบที่ไม่มีวันผ่าน หากคำตอบไม่เป็นไปตามที่คนออกข้อสอบต้องการ
เขาสูดหายใจเข้าลึก พยายามปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งที่สุด ก่อนเปิดประตูรถแล้วเดินตรงไปที่ประตูใหญ่ บรรยากา
