“วันนี้เรียนเสร็จมีประชุมงานรับปริญญานะ อย่าลืมหละยิ้ม”
“รู้แล้ว”
ยิ้มตอบพลางยิ้มบางๆให้เขา เธอฝืนยกยิ้มบางๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามว่า เขาจำสายตาของเธอเมื่อคืนก่อนได้บ้างไหม จำได้ไหมว่าเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนเขายังกอดเธอไว้แน่น และพูดว่าจะไม่ปล่อยไป
“หรือสำหรับเจษทั้งหมดนั้นก็เป็นเพียงความลับ ที่ห้ามพูดออกมาเหมือนกัน”
เธอไม่รู้และไม่อยากถาม เพราะกลัวคำตอบที่ได้รับจะทำร้ายกันยิ่งกว่าเดิม
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า หนูยิ้มทุ่มสมาธิลงกับการเรียนและงานจบ ใช้ความวุ่นวายของกิจกรรมมหาวิทยาลัยเป็นเกราะกำบังไม่ให้ตัวเองต้องเผชิญหน้ากับเจษโดยตรง แต่ยิ่งหนีเท่าไร หัวใจก็ยิ่งดึงกลับไปหาเขา
ทุกครั้งที่บังเอิญสบตาเธอจะรีบหลบ ทุกครั้งที่เขาส่งข้อความมาถามไถ่ เธอจะตอบสั้นๆเหมือนปิดกั้น แต่ความจริงคือเธออ่านข้อความเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะเผลอยิ้มทั้งน้ำตาอยู่คนเดียว เธออยากบอกเขาว่า“ยิ้มรักเจษ
