“กูยังไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้เลยไอ้เจษ มึงจริงจังกับยิ้มขนาดนั้น แล้วทำไมถึงปล่อยให้เรื่องมันเละขนาดนี้วะ”
เจษหัวเราะเยาะตัวเอง
“ผมไม่ได้ปล่อย แต่ผมถูกยิ้มผลักออกไปต่อหน้าต่อตาต่างหาก”
“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ”
ดวงตาคมหันมาสบกับพี่ชายไฟโกรธลุกวาบ
“แยกยิ้มออกจากไอ้วาโย ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม”
เชษฐ์ขมวดคิ้ว
“มึงจะลากเด็กผู้หญิงมาเจ็บซ้ำอีกเหรอเจษ”
“ผมไม่ได้จะทำให้ยิ้มเจ็บ ผมแค่อยากให้ยิ้มกลับมาอยู่กับผม”
เจษกำมือแน่น เลือดเกือบซึมจากเล็บจิก
“ยิ้มเป็นของผมมาตลอด ผมจะไม่ยอมเสียมันไป…โดยเฉพาะให้คนอย่างไอ้วาโย”
เชษฐ์สบตาน้องชายเงียบๆ เขารู้ดีว่าเมื่อเจษพูดแบบนี้ ไม่มีทางห้ามได้ง่ายๆ
“ถ้ามึงเลือกเดินเส้นนี้ มึงต้องรับผลที่จะตามมา”
เจษหัวเราะเย็น
“ผลอะไรจะหนักไปกว่า การเห็นมันเดินไปกับคนอื่นต่อหน้าผมวะเฮีย ตอนนี้ผมเหมือนตายทั้งเป็นแล้ว”
หลังจากคืนนั้น การเคลื่อนไหวของเจษเปลี่ยนไปอย่า
