“ในที่สุดก็ยอมเปิดให้สักที”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยพร้อมกับก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่รอให้เธอเชิญ กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขา อบอวลเข้ามาในพื้นที่เล็กๆทันทีที่ประตูปิดลง หนูยิ้มรีบหันหลังให้ ก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่เพิ่งหยุดไปไม่ถึงห้านาที
“บอกแล้วว่ายิ้มอยากพัก ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง”
น้ำเสียงสั่นนิดๆของเธอพยายามปกติ แต่เจษรู้ดีว่าภายใต้เสียงนั้นมีอะไรบางอย่างกำลังซ่อนอยู่ เจษก้าวเข้ามาใกล้ สองมือรั้งแขนเล็กของเธอให้หันมาเผชิญหน้า
“พักอะไร พักจากเจษเหรอ หืม?”
เขาก้มลงใช้ปลายจมูกเฉียดแก้มเธอเบาๆ ความร้อนแผ่วๆจากลมหายใจเขาทำให้หนูยิ้มแทบทรุดลงตรงนั้น เธอหลบตาพยายามเบี่ยงตัวออกแต่ถูกกอดไว้แน่น
“เจษ…อย่าทำแบบนี้เลย”
“แล้วแบบไหนที่ยิ้มอยากให้เจษทำ บอกมาสิ”
เสียงกระซิบชิดหูเต็มไปด้วยแรงกดดัน มันเหมือนคำถามง่ายๆ แต่ในใจของหนูยิ้มกลับหนักหน่วงเกินบรรยาย
“เราควรหยุด…ก่อนที่มันจะสายไปกว่านี้”
เสียงเธอเบาจนแ
