หนูยิ้มปล่อยให้ตัวเองอยู่กับความคิดนั้นนานนับชั่วโมง ก่อนที่เธอจะลุกไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน วันนี้เสียงโทรศัพท์จากเจษเงียบกว่าปกติ แม้แต่แชทก็ไม่มี แต่ก็ดีเธอจะได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองให้มากขึ้น
เช้าวันถัดมาหนูยิ้มตัดสินใจไปที่ร้านขายยา เธอสวมเสื้อยืดธรรมดาๆกางเกงยีนส์ขายาว ใส่หมวกบักเก็ตใส่แมสปิดบังใบหน้า เธอยืนลังเลอยู่หน้าร้านขายยาอยู่นาน
“อย่ากลัวเลยยิ้ม แกต้องรับผลที่จะตามมาให้ได้”
เธอพูดกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในร้านขายยา ยืนอยู่หน้าเภสัชอยู่สักพัก ก่อนที่เภสัชจะถามหนูยิ้มรีบบอกเภสัชพร้อมกับก้มหน้าหลบ
“ขอซื้อชุดตรวจครรภ์หน่อยค่ะ”
“ได้ค่ะ”
“เอ่อพี่คะ ขอสองชุดนะคะ”
“ค่ะ”
หนูยิ้มก้มหน้าลงต่ำจนแทบมองไม่เห็นอะไร นอกจากปลายรองเท้าตัวเอง เสียงตอบรับจากเภสัชดังลอดเข้าหูเบาๆ แต่กลับกลายเป็นเหมือนระฆังที่ตีซ้ำลงกลางใจ ทำให้เธอทั้งร้อนวูบและเย็นวาบในเวลาเดียวกัน เธอยื่นมือออกไปรับถุงย
