“ยิ้มขอโทษนะแพรว แต่ยิ้มสัญญาว่าจะคืนเจษให้แพรวในวันหมั้นจริงๆ ยิ้มจะเป็นคนไปจากเจษเอง”
ยิ้มตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่แย่งแฟนเพื่อนเด็ดขาด แต่เรื่องนี้เขาจะให้เจษรู้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นเจษคงไม่ยอม เธอไม่อยากเป็นคนทำร้ายคนที่เธอรักทั้งสองคน
“เจษ...ตื่นได้แล้ว”
เธอสะกิดเบาๆ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลืมตา เสียงทุ้มยังงัวเงีย
“อรุณสวัสดิ์ครับเมีย”
“ใครเมีย！เลิกพูดสักที”
เธอผลักอกเขาเบาๆ หน้าร้อนผ่าวจนไม่กล้ามองตรงๆ
เจษหัวเราะเบาๆ
“ถ้าไม่ใช่เมียแล้วเมื่อคืนใครนอนกอดเจษทั้งคืนวะ？”
“เจษนั่นแหละที่กอดยิ้ม！”
เธอรีบเถียงกลับทันควัน
“ก็เมียมันน่ากอดนี่หว่าไม่อยากปล่อย ยิ้มรู้ไหมว่าแค่คิดว่าต้องตื่นมาแล้วไม่เจอหน้ายิ้ม เจษก็แทบจะขาดใจอยู่แล้ว”
เธอเงียบไป หัวใจสั่นอีกครั้งก่อนจะพูดเสียงเบา
“เจษ...ให้มันน้อยๆหน่อย กลับไปได้แล้ว”
เขาชะงักไปสีหน้าฉายแววเจ็บปวดชัดเจน ก่อนจะฝืนยิ้มอ
