“ทำไมเจษรู้สึกว่าเมียเจษกำลังงอนเลยวะ”
เจษยิ้มเจ้าเล่ห์ มุมปากกระตุกเล็กน้อย
“ไม่ได้งอน เจษรีบกลับเถอะ”
ก่อนเจษจะกลับเขากอดเธอแน่นอีกครั้ง เสียงหัวใจเขาเต้นดังราวกับกลัวจะสูญเสียเธอไป หนูยิ้มกอดตอบแน่นที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ สูดกลิ่นกายของเขาเข้าปอด ราวกับต้องการเก็บไว้เป็นความทรงจำสุดท้าย
“ราตรีสวัสดิ์ยิ้ม ฝันดีนะครับเมียของเจษ”
เขากระซิบที่ข้างหู เธอยิ้มบางๆทั้งน้ำตา
“ฝันดีเหมือนกันนะเจษ”
เช้าวันถัดมา บรรยากาศในมหาวิทยาลัยยังคงคึกคักด้วยเสียงพูดคุยของนักศึกษา ที่กำลังเดินเร่งรีบไปตามตึกเรียน หนูยิ้มเองก็ไม่ต่างกัน เธอพยายามก้าวเดินอย่างมั่นใจ ทั้งที่ในใจยังสั่นไหวเพราะภาพเมื่อคืนยังติดตรึงอยู่ในหัว ความอ่อนโยน ความดื้อรั้น และความอบอุ่นที่เจษทิ้งไว้บนผิวกาย ยังคงตามหลอกหลอน
แต่ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งเจ็บ เพราะยิ่งนานวันเธอก็ยิ่งรู้ว่าตัวเองไม่อาจหนีจากเขาได้จริงๆ เธอกำลังจะเดินเข้าไปใน
