“เรื่องนี้แพรวอย่าพูดกับใครจริงๆนะ พี่ยังไม่อยากให้ใครรู้ตอนนี้…”
คำพูดวาโยเอ่ยขึ้นทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งตึงเครียดกว่าเดิม แพรวก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา
“แพรวจะไม่บอกใคร”
เธอเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะลุกขึ้นยืน
“งั้นเจอกันที่ม.นะ”
หนูยิ้มพยักหน้าแพรวจึงเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและแรงกดดัน ที่เริ่มถาโถมเข้ามา
ทันทีที่เสียงประตูปิดลง หนูยิ้มก็รีบผละออกจากอ้อมแขนของวาโยอย่างรวดเร็ว
“พี่วาโย…ทำแบบนี้ทำไมคะ”
เสียงเธอสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้
“ทำไมต้องพูดออกไปว่าเด็กคนนี้เป็นของพี่ ทั้งที่…”
“ทั้งที่มันไม่เป็นความจริงใช่มั้ย”
วาโยสวนขึ้นทันที สายตาคมจ้องเธอไม่กะพริบ หนูยิ้มเม้มปากแน่นไม่กล้าสบตาเขา ความจริงในคืนนั้นยังคงตามหลอกหลอน เธอพยายามลืม พยายามบอกตัวเองว่าเป็นเพียงแค่ความฝันเลือนราง แต่ร่างกายและผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกลับยืนยันว่าไม่ใช่
“ยิ้มไม่อยากให้เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับใค
