“เจษ ไม่ใช่นะ!”
ยิ้มรีบร้องปฏิเสธ แต่เจษก็ยกมือห้าม
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
เขามองเธอด้วยสายตาเจ็บปวดลึกซึ้ง
“ถ้ามึงอยากโกหกต่อไปก็เอาเลยยิ้ม แต่กูจะหาความจริงด้วยตัวเอง”
คำพูดนั้นทำเอายิ้มหน้าซีด เธอรู้ว่าเจษไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ ถ้าเขาตามสืบเองความจริงอาจแตกออกมา ก่อนที่เธอจะเตรียมใจได้
“เจษ！ฟังยิ้มก่อน…”
เสียงเธอสั่นพร่า ร่างเล็กสั่นระริก
“กูฟังมึงมาตลอด แต่สิ่งที่กูได้คือคำโกหกจากมึงยิ้ม” เจษก้าวถอยหลังสองก้าว ดวงตาคมวูบไหวด้วยความเจ็บปวด
“มึงเคยรักกูจริงๆบ้างมั้ยยิ้ม แค่เสี้ยวนึงที่กูรักมึงก็ยังดี หรือว่าที่ผ่านมากูแค่คนที่มึงใช้ปิดบังความจริง”
หนูยิ้มตัวแข็งทื่อน้ำตาไหลพรากทันที เธออยากกรีดร้องบอกเขาว่า รักสิ รักจนเจ็บไปทั้งหัวใจ แต่สิ่งที่เอ่ยออกไปกลับเป็นเพียงคำโกหกเดิมๆ
“ยิ้มไม่เคยรักเจษ ยิ้มขอโทษ”
“ได้！มึงจะเล่นแบบนี้ใช่ไหมยิ้ม？”
เจษจ้องเธออีกครั้ง สายตาที่เคยอ่อนโยน
