“ครับเฮีย ขอบคุณครับ”
วันต่อมา บรรยากาศในมหาวิทยาลัยตึงเครียดกว่าปกติ หนูยิ้มพยายามเลี่ยงสายตาของเจษ เธอเดินไปกับวาโยแทบทุกครั้งหลังเลิกคลาส ทำให้เพื่อนๆหลายคนเริ่มซุบซิบ
“นี่พวกแกว่ามั้ย ยิ้มกับพี่วาโยเขา…เอ่อดูสนิทกันมาก”
“ไม่รู้สิ แต่เห็นเดินด้วยกันตลอดเลยนะ”
เสียงนินทาเหล่านั้นแทรกเข้าหูเจษเต็มๆ เขากำมือแน่นกัดฟันกรอด ขณะมองภาพหนูยิ้มยิ้มบางๆให้กับวาโย เขาอยากเข้าไปดึงเธอออกมา อยากตะโกนบอกทุกคนว่านั่นคือผู้หญิงของเขา แต่คำพูดเมื่อวานของยิ้มยังดังก้อง
“ถ้าทำแล้วนายสบายใจ ฉันจะได้รู้ว่านายไม่ได้รักฉัน”
มันทำให้เขาเจ็บเกินกว่าจะเอ่ยอะไรออกมา
หลังเลิกเรียนหนูยิ้มกลับห้องด้วยสภาพอ่อนล้า เธอนั่งลงบนเตียงก่อนจะลูบท้องเบาๆ
“แม่ขอโทษนะลูกที่แม่ต้องโกหก แม่ยังไม่พร้อมบอกพ่อของหนู ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสนั้นมั้ย”
เธอก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้สะดุ้ง
“ยิ้ม…เปิดให้พี่หน่
