“แม่~ยิ้มเหนื่อย~ ยิ้มไม่รู้จะก้าวไปยังไงต่อ ทุกอย่างเหมือนจะพังลงมา”
แม่ยื่นมือมากอบกุมมือเธอ สบตาแน่วแน่
“ลูกไม่ได้อยู่คนเดียว แม่ยังอยู่ตรงนี้ และพี่วาโยก็อยู่ด้วย”
ราวกับคำพูดนั้นเป็นสัญญาณ เสียงประตูถูกผลักเบาๆ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของวาโยจะก้าวเข้ามา เขาแต่งตัวเรียบร้อยกว่าเมื่อคืน ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความห่วงใย
“ผมแวะมาดูว่าหนูยิ้มเป็นยังไงบ้างครับป้าอิ่ม”
เขากล่าวพลางยกถุงอาหารเข้ามาวางไว้บนโต๊ะ
“ซื้อข้าวต้มร้อนๆมาให้ อุ่นท้องสักหน่อยนะครับ”
“หนูยิ้มไม่ได้ป่วยสักหน่อย”
หนูยิ้มก้มหน้าหลบ ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอที่เธอซ่อนอยู่ แต่แม่กลับยิ้มบางๆอย่างรู้ทัน
“วาโยมาได้ก็ดีแล้ว มานั่งใกล้ๆกันนี่แหละลูก”
เขาทรุดตัวนั่งลงข้างเธอ รักษาระยะพอเหมาะไม่ก้าวล้ำเส้นจนเกินไป แต่ก็ใกล้พอจะให้สัมผัสถึงความอบอุ่นของคนที่พร้อมจะอยู่ข้างๆ
“หนูยิ้ม...”
เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆราวกลัวจะทำให้เธ
