“ทำไมต้องอาย ของแบบนี้ยิ้มก็เห็นมาหมดแล้วไม่ใช่เหรอ”
คำพูดนั้นทำให้หนูยิ้มแทบอยากเอาหมอนขว้างใส่ แต่ขาแข็งทื่อร่างกายไม่ยอมขยับ เพราะแรงกดดันที่เขาปล่อยออกมา เจษถอดกางเกงเหลือแต่กางเกงชั้นใน เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวออกจากตู้ หนูยิ้มได้แต่เบือนหน้าหนี เขาเดินเข้าไปอาบน้ำใช้เวลานานพอสมควร หนูยิ้มก็รีบไปอาบอีกห้องเพราะไม่ไว้ใจเขา
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เจษเดินเข้ามาใกล้ยิ้มจนเธอต้องถอยหนีหลังติดผนัง ไม่มีทางหนีไปต่อมือหนากลับยกขึ้นกั้นเหนือหัว กักเธอเอาไว้ในกรงแขน
“เจษ…อย่าทำแบบนี้เลย”
เสียงเธออ่อนลงอย่างช่วยไม่ได้ ความใกล้ชิดทำให้หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เจษมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำ ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนกำลังพยายามเก็บงำความรู้สึก เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ กระซิบเสียงพร่าที่ทำให้เธอขนลุกไปทั้งแผ่นหลัง
“ขอแค่คืนนี้…ขอนอนกอดเฉยๆได้มั้ย”
หนูยิ้มส่ายหน้าแรงๆ น้ำตาเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง
“เจษพูดง่
