“แล้วฟลินต์กับปลายละคะ เขาอยู่ไหนกันเหรอ”
“ไปดำน้ำกันน่ะ แต่น่าจะกลับเข้ามากันหมดแล้ว”
“งั้นเหรอคะ” น่าแปลกที่พอได้ยินแบบนั้นน่านฟ้ากับรู้สึกน้อยใจขึ้นมาซะอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ควรเลยสักนิด
เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมเธอต้องคาดหวังให้เป็นฟลินต์ที่อยู่กับเธอภายในห้องนี้
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมน่านทำหน้าแบบนั้นล่ะ” เสียงทุ้มต่ำของฟาร์โรเอ่ยถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นน่านฟ้านิ่งเงียบไปดื้อ ๆ น่านฟ้าได้สติหลุดออกมาจากความคิดก่อนที่เธอจะส่งยิ้มให้ฟาร์โรเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นกับเธออยู่ตอนนี้...
“เปล่าค่ะ น่านไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”
“แล้วยังเวียนหัวอยู่ไหม? ” ฟาร์โรเอ่ยถามพลางเลื่อนมือขึ้นมาลูบศีรษะของน่านฟ้าอย่างแผ่วเบา น่านฟ้านั่งนิ่งก่อนจะฝืนยิ้มออกอีกครั้งพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“ไม่เวียนแล้วค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว”
“น่านขอโทษนะคะที่เป็นภาระให้พี่ฟาร์ต้องมาด
