“พูดแบบนี้แปลว่าเธอไม่รู้จักฉันเลยสินะ…” ฟลินต์มองเมียรักในอ้อมแขนก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง มือหนายอมปล่อยออกจากเอวบางเพื่อให้หญิงสาวได้เป็นอิสระอย่างที่เธอต้องการ
“คือว่าฉัน...” น่านฟ้าพูดอะไรไม่ออกเธอทำได้แค่มองใบหน้าของฟลินต์อย่างรู้สึกผิดอยู่ภายในใจที่พูดออกไปแบบนั้น เท้าเรียวขยับก้าวเข้าไปใกล้ร่างสูงอย่างลืมตัวแต่ทว่าเขากลับก้าวถอยหลังหนีเธอในทันทีเช่นกัน
น่านฟ้าชะงักปลายเท้าของตัวเองเอาไว้มองใบหน้าของฟลินต์นิ่งงัน นี่คือครั้งแรกที่ฟลินต์เป็นฝ่ายถอยห่างไปจากเธอและนั้นมันทำให้หญิงสาวอดใจหายไม่ได้
“ ฮึ...มันก็จริงนั่นแหละ ฉันนอนกับของขวัญก่อนที่จะมานอนกับเธอ”
“แล้วอีกหน่อยฉันก็จะนอนกับปลายฝนแล้วถึงมานอนกับเธอ” ร่างสูงยิ้มเยาะก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน แต่เขาไม่ได้จะเย้ยหยันร่างบางตรงหน้า หากแต่เขากำลังเย้ยหยันให้กับหัวใจตัวเองที่มันกำลังถูกทำร้ายจากผ
