ตลอดหลายวันที่ฟลินต์ยังต้องพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลน่านฟ้าก็ไม่ละความพยายามที่จะไปหา ไปเฝ้าเขาทุกวันแต่สิ่งที่เธอนั้นได้กลับมาคือความเฉยชาและเย็นชา ฟลินต์ทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุเขามองผ่านเธอไปทุกครั้งที่เธอไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา...และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอตั้งใจมาหาชายหนุ่มเพื่อรับเขากลับไปพักฟื้นต่อที่บ้าน
“ทำหน้าจ๋อยเป็นลูกหมาเลยมึง...”
“ยิ้มหน่อยดิ” ร่างบางหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทสองคนที่มารับฟลินต์ด้วยกันกับเธอ ใบหน้าสวยยังคงแสดงออกชัดถึงความประหม่าและลังเลเพราะหลายวันมานี้ฟลินต์เย็นชากับเธอมากจนเธอรู้สึกท้อในใจ
แต่ถึงเธอจะรู้สึกท้อใจแค่ไหน เธอก็จะไม่มีทางถอดใจเป็นอันขาด
“จะยิ้มไม่ออกแล้วอ่ะมิว ฟลินต์โกรธกูมากเลยอ่ะ”
“หน้ากูเขายังไม่อยากมองเลย เวลามึงกับดัสตินมาเขาก็คุยแต่กับมึงสองคน”
“เวลาใครมาเขาก็คุยแต่กับคนอื่น ไม่คุยกับกูเลยสักนิดเดียว...” ร่างบางพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยแล้วเธอ
