ความสุขที่แสนสั้น NC
590 คำ
ตอนที่ 9
แสงจันทร์นวลผ่องสาดส่องระเบียงห้องพักหรู ณ รีสอร์ตกลางหุบเขา อัญชลิดาซบไหล่ภาคินัยอย่างแนบชิด สองร่างอบอุ่นแนบสนิทภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ลมหนาวพัดผ่าน แต่ไออุ่นจากกายและใจกลับอบอวลไปทั่วบริเวณ
“พี่ภีมคะ...” อัญชลิดาเอ่ยเสียงหวาน ดวงตาคู่สวยของเธอเปล่งประกาย
“ว่าไงครับคนดี” ภาคินัยกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ก่อนจะจุมพิตเบาๆ บนเรือนผมหอมกรุ่นของเธอ ความแค้นทั้งหลาย มันหายไปจากหัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้
“พี่ภีมว่าเรื่องของเรามันเร็วไปมั้ยคะ” เสียงกระซิบของหญิงสาวแผ่วเบาด้วยความเขินอาย แต่กลับทำให้หัวใจภาคินัยเต้นระรัวไม่เป็นท่า
“นิยามของคำว่ารัก ไม่มีคำว่าช้าหรือเร็วหรอกครับ มันขึ้นอยู่กับเราสองคนต่างหาก” ภาคินัยตอบ ก่อนจะมอบจุมพิตหวานล้ำให้กับริมฝีปากอิ่ม ทั้งสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน ราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้แก่กันและกัน มือของภาคินัยลูบไล้ไปตามเรือนร่างบอบบางของอัญชลิดาอย่างอ่อนโยน
เธอตอบสนองสัมผัสของเขาด้วยความเต็มใจ บรรยากาศเป็นใจให้ทั้งสองคนปล่อยใจไปตามอารมณ์ปรารถนา เสื้อผ้าถูกปลดเปลื้องออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่อง ภาคินัยจ้องมองร่างเปลือยเปล่าของอัญชลิดาด้วยความหลงใหล เธอช่างงดงามราวกับนางฟ้าจำแลง
มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนละเอียดอย่างแผ่วเบา สัมผัสอบอุ่นนั้นทำให้เธอขนลุกซู่ด้วยความปรารถนา ริมฝีปากของเขาประกบจูบเธออีกครั้งอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน ราวกับจะสูบเอาวิญญาณของเธอเข้าไป
มือเรียวบางของเธอยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งเพื่อแสดงถึงการตอบสนองสัมผัสของเขาด้วยความเต็มใจ เสียงครางหวานดังแว่วท่ามกลางความเงียบสงัดของยามราตรี สองร่างแนบชิดกันอย่างลึกซึ้ง
“น้องอัญครับ...” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาริดรดอยู่ข้างหูของเธอ
“อัญพร้อมจะเป็นของพี่ภีมค่ะ” อัญชลิดากระซิบตอบ ก่อนจะโอบกอดเขาแน่น ทั้งสองคนแนบชิดกันอย่างลึกซึ้ง ปล่อยให้ความรักนำทางไปสู่ความสุขสมที่ปรารถนา แล้วช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นก็ขาดห้วงลงอย่างไม่เป็นชิ้นดีเมื่อโทรศัพท์ของภาคินัยที่อยู่บริเวณนั้นดังขึ้น เขาผละออกจากอัญชลิดาด้วยความเสียดาย ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ใครโทรมาดึกดื่นป่านนี้” ภาคินัยบ่นพึมพำ ก่อนจะกดรับสาย
“ครับ...อะไรนะครับ!!!!” เสียงของภาคินัยดังขึ้นด้วยความตกใจ สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ
“ครับ ๆ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้!!!!!” ภาคินัยตอบก่อนจะวางสาย อัญชลิดามองเขาด้วยความเป็นห่วง
“เกิดอะไรขึ้นคะ..พี่ภีม!!!” เธอถามด้วยความตกใจ
“เนตรดาว!!!!!...เนตรดาวเสียแล้ว!!!!” ภาคินัยตอบเสียงสั่นเครือ อัญชลิดาตกใจจนพูดไม่ออก เธอไม่รู้ว่าจะปลอบเขาอย่างไรดี
“พี่จะไปโรงพยาบาลตอนนี้เลยมั้ยคะ” เธอเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะรีบสวมเสื้อผ้าที่ถูกเขาเปลื้องออกไปเมื่อสักครู่
“ครับ” อัญชลิดาพยักหน้าเข้าใจ เธอรีบแต่งตัวและเดินทางไปที่โรงพยาบาลพร้อมกับภาคินัย
- ผู้เขียน
