พันธะรักพ่อเลี้ยงเถื่อน

ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความหวั่นไหว

ตอนที่ 10

ความเงียบงันปกคลุมไปทั่วรถยนต์คันหรูที่แล่นผ่านถนนคดเคี้ยวสู่โรงพยาบาลในตัวเมืองปาย ภาคินัยกำพวงมาลัยแน่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาเข้มแข็งกร้าว อัญชลิดานั่งอยู่ข้างๆ เธอสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขา

“พี่ภีมขับรถไหวมั้ยคะ...” อัญชลิดาเอ่ยเสียงแผ่ว และพยายามทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้

“ไหวครับน้องอัญ” ภาคินัยตอบเสียงเรียบ โดยไม่หันมามองเธอ

ไม่นานนักรถยนต์เอสยูวีคันหรูของพ่อเลี้ยงหนุ่มก็แล่นมาจอดสนิทหน้าโรงพยาบาลอำเภอปาย ภาคินัยรีบลงจากรถและเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว อัญชลิดารีบตามเขาไปติดๆ

พยาบาลที่อยู่หน้าวอร์ด รีบเดินมาพูดคุยถึงสาเหตุที่ภรรยาของเขาเสียชีวิต

“ชีพจรของคุณเนตรดาวอ่อนลงอย่างรวดเร็ว ทีมแพทย์พยายามช่วยชีวิตอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถยื้อเธอไว้ได้ค่ะ” พยาบาลสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทีรีบร้อนของพ่อเลี้ยงหนุ่มที่เดินเข้ามา ก่อนจะโทรตามคุณหมอที่เพิ่งช่วยชีวิตของเนตรดาวเมื่อสักครู่นี้

“แล้วสาเหตุการที่ทำให้เธอเสียชีวิตล่ะครับ...” ภาคินัยถามเสียงแหบแห้ง

“เกิดจากภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลันครับ” นายแพทย์ที่เดินเข้ามาพอดีรีบตอบ เมื่อสักครู่เขาเป็นหมอที่พยายามช่วยชีวิตของเนตรดาวอย่างสุดความสามารถ และพอพยาบาลหน้าวอร์ดโทรตามเขาก็รีบมาหาภาคินัยทันที

“เป็นภาวะแทรกซ้อนที่เกิดขึ้นได้กับผู้ป่วยที่ประสบอุบัติเหตุมาอย่างรุนแรง ถึงแม้ว่าอาการภายนอกจะดูดีขึ้น แต่ภายในร่างกายของเธอบอบช้ำมากนะครับ” ภาคินัยพยักหน้าช้าๆ เขาเข้าใจในสิ่งที่หมออธิบาย แต่ก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดกับการสูญเสียครั้งนี้อย่างมาก

“หมอได้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้วจริงๆ ครับ” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากอธิบายเสร็จ

“ขอบคุณครับคุณหมอ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบาหวิว

เขาเห็นร่างของเนตรดาวนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวลงไปมาก ภาคินัยเดินเข้าไปใกล้เตียงและมองเนตรดาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะเพิ่งรู้ว่าเธอแอบนอกใจก็ตาม แต่เขาก็อดใจหายไม่ได้ที่เธอต้องมาด่วนจากไปเช่นนี้

“ดาว!!!...” เขาเรียกชื่อเธอเสียงแผ่วเบา อัญชลิดาเข้ามายืนอยู่ข้างๆ ภาคินัยหลังจากหมอและพยาบาลออกไปเรียบร้อยแล้ว เธอรู้สึกสงสารเขาอย่างจับใจ เธอรู้ว่าเขาต้องเจ็บปวดกับการสูญเสียครั้งนี้มากแค่ไหน มันเหมือน ๆ กับตอนที่เธอสูญเสียพี่ชาย

ภาคินัยเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง อัญชลิดาตามเขาออกมา ภาคินัยเดินมานั่งอยู่หน้าห้อง อัญชลิดาตามมาปลอบเขาอยู่ไม่ห่าง หลังจากนั้นเขาก็เห็นว่าที่เตียงของภรรยา มีพยาบาลดึงผ้าม่านปิดไว้รอบทิศ คงจะเตรียมจัดการเกี่ยวกับศพ

“พี่ภีมคะ...” อัญชลิดาเอ่ยเสียงแผ่ว ภาคินัยหันมามองเธอ ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาเดินมาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยใจที่ห่อเหี่ยว อัญชลิดาเดินตามมานั่งลงข้างๆ เขา

“น้องอัญ!! จะกลับไปนอนที่บ้านคุณป้าก่อนไหม...” ภาคินัยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง เขาไม่อยากให้อัญชลิดาต้องลำบากอยู่กับเขาในคืนนี้ ในขณะที่เขายังไม่รู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไร อัญชลิดาเข้าใจความรู้สึกของภาคินัย เธอส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ อัญอยู่กับพี่ก็ได้”

“ไม่ง่วงเหรอ” ภาคินัยถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ค่ะ” อัญชลิดาตอบ สิ้นเสียงเธอก็โผเข้ากอดภาคินัยแน่น เธอซบหน้าลงบนไหล่ของเขาและลูบหลังเขาเบาๆ เพื่อปลอบประโลม ภาคินัยซบหน้าลงบนไหล่ของเธอ ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างเงียบๆ

“ไม่เป็นไรนะคะ...พี่ภีม” อัญชลิดากระซิบปลอบใจ

“อัญจะอยู่ตรงนี้กับพี่นะคะ” ทั้งสองคนนั่งกอดกันอยู่อย่างนั้น ท่ามกลางความเงียบงันและความโศกเศร้าที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ ภาคินัยรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับการปลอบโยนจากอัญชลิดา ภาคินัยรู้สึกสงสารเธอที่ต้องมาทนทุกข์ทรมานกับเขาในคืนนี้ และอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเช้า

“ไปพักที่โรงแรมใกล้ๆ นี้ก่อนไหม” ภาคินัยเอ่ยถาม

“พี่ภีมเปิดห้องเดียวก็ได้ค่ะ” อัญชลิดาบอก เธอไม่อยากให้เขาต้องเปลืองเงินมากไปกว่านี้ พ่อเลี้ยงหนุ่มตัดสินใจชวนอัญชลิดาไปเปิดห้องพักที่โรงแรมใกล้ๆ โรงพยาบาล

ความเงียบงันปกคลุมไปทั่วโถงทางเดินของโรงพยาบาล ภาคินัยจูงมืออัญชลิดาให้เดินตามเขาออกมาอย่างเงียบๆ หลังจากเปิดห้องพักเสร็จ ทั้งสองคนก็เข้าพักในห้องพักเดียวกัน อัญชลิดาคอยปลอบโยนและอยู่เคียงข้างภาคินัยตลอดเวลา ภาคินัยรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้งในน้ำใจของเธอ

“ขอบคุณนะครับ น้องอัญ” ภาคินัยเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอดอยู่บนเตียง

“ขอบคุณที่อยู่กับพี่”

“ไม่เป็นไรค่ะ” อัญชลิดากระซิบตอบ และพลางโอบกอดเขาเช่นกัน

“อัญจะอยู่กับพี่เสมอ” ทั้งสองคนนอนกอดกันอยู่บนเตียง ท่ามกลางความมืดมิดและความเงียบสงัด

ในช่วงเวลาที่ภาคินัยอยู่กับอัญชลิดา เขาได้ลืมความแค้นที่มีต่อเธอไปชั่วขณะหนึ่ง เขาเริ่มรู้สึกถึงความรักและความผูกพันที่มีต่อเธอ แต่เมื่อได้รับข่าวร้ายเกี่ยวกับเนตรดาว เขาก็กลับสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง ความรู้สึกผิดและความเสียใจถาโถมเข้ามาในใจเขาอย่างรุนแรง

ซึ่งต่างกับอัญชลิดา ที่เธอรู้สึกถึงความรักและความอบอุ่นจากภาคินัย เธอเชื่อว่าเขารักเธอจริง ๆ แต่เมื่อได้ยินข่าวร้ายเกี่ยวกับเนตรดาว เธอก็รู้สึกเป็นห่วงเขาอย่างมาก เธออยากจะอยู่เคียงข้างเขาและให้กำลังใจเขาในช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้