บทที่ 4 ข้อเสนอ
790 คำ
“อึก ฮือ ค่ะ” พิมดาวกลั้นเสียงสะอื้นตัวเอง แต่ก็ห้ามไม่ได้ เมื่อผู้ชายตรงหน้าที่เธอขอร้องให้ช่วยพาออกไป ตอกหน้าเธอด้วยว่าซื้อเธอมาแล้ว เธอได้ยินน้ำตาก็ยิ่งไหลอย่างห้ามไม่ได้
“หึ...สาวน้อย เธออายุเท่าไรแล้ว” ฟาโรห์หัวเราะในลำคอและยังชวนคุย ทั้งที่ปกติเขาไม่ใช่คนพูดมากแบบนี้
“20 ค่ะ”
“ใครพาเธอมาทำงานแบบนี้”
“ป้าพิมเองค่ะ ป้าหลอกพิมมาขาย” พิมดาวเล่าไปและร้องไห้
“หยุดร้องไห้ก่อนได้ไหม ฉันฟังไม่รู้เรื่อง รำคาญด้วย” ฟาโรห์ดุและเริ่มทำเสียงรำคาญให้พิมดาวรับรู้
“ขอโทษค่ะ” เธอรีบเอ่ยขอโทษและกลั้นเสียงสะอื้น
“อืม....เด็กดีค่อยน่ารักหน่อย” ฟาโรห์เข้ามาใกล้และจับคางเรียวเชิดขึ้นและเช็ดคราบน้ำตาออกให้
พิมดาวมองการกระทำนั้นด้วยใจที่สั่นไหวแปลกๆ และจ้องสายตาคมเข้มอย่างไม่กะพริบตา เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาและดูน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน ถึงแม้มีรอยสักเยอะที่โผล่ให้เห็นตรงเนินข้อมือและลำคอก็ไม่ได้ดูน่าเกลียด แต่กลับดูเท่อย่างน่าประหลาด
“เธอมีแค่ป้าคนเดียวเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้งและปล่อยใบหน้าเรียวให้เป็นอิสระ
“ใช่ค่ะ พ่อแม่พิมเสียไปตั้งแต่พิมเด็กๆ แล้วค่ะ”
“อืม.....ค่อยง่ายหน่อย”
“คะ..ค่อยง่าย” พิมดาวทำหน้าสงสัยเพราะเธอไม่เข้าใจที่อยู่ดีๆ ผู้ชายตรงหน้าบอกค่อยง่ายหน่อย มันง่ายอะไรสำหรับเขา
“เธอยังไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
“ทำข้อตกลงกับฉันไหม”
“ข้อตกลงแบบไหนคะ”
“มาเป็นเมียเก็บฉัน”
พิมดาวนั่งนิ่งและตกใจในคร่าเดียวกันที่เขาเสนอให้เธอเป็นเมียเก็บของเขาอย่างซึ้งๆ หน้าด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งเฉยของเขา
“ทำไมค่ะ”
“เธอขอให้ฉันช่วยไม่ใช่เหรอ”
“แต่พิมไม่ได้ขอไปเป็นเมียเก็บคุณนะคะ”
“ถ้าเธอไม่ตกลง งั้นก็ทำงานที่นี่ไปก็แล้วกันสาวน้อย” ฟาโรห์พูดและเชยคางเรียวขึ้น
“ปล่อยพิมนะคะ พิมไม่พร้อมที่จะมีอะไรกับใคร” แขนเรียวบางผลักมือหนาออกจากใบหน้าของเธอ
“หึ....เธอคิดว่ามีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอ ถ้าเธอไม่ยอม งั้นเธอยอมมีอะไรกับเสี่ยพุงพลุ้ยหลายๆ คนเหรอสาวน้อย ตอบฉันมาสิ” ใบหน้าหล่อนิ่งจ้องมองคนตัวเล็กกว่าแน่นิ่งเพื่อรอคำตอบจากสาวน้อยตรงหน้า
“ไม่ค่ะ คุณฟาโรห์จะช่วยพิมออกไปจริงๆ ใช่ไหมคะ”
“ฉันฟาโรห์พูดคำไหนคำนั้น”
“แล้วทำไมเสนอให้พิมเป็นเมียเก็บละคะ”
“เธอยังไม่เคยมีอะไรกับใครไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ค่ะ” พิมดาวตอบเสียงเบาอย่างอายๆ
“งั้นฉันจะสอน.....เธอเอง” ฟาโรห์พูดจบก็เข้าจู่โจมริมฝีปากอวบอิ่มทันที
“อือ” พิมดาวร้องอื้ออึงภายในลำคอ และตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของอีกฝ่าย
“ช่วงนี้ฉันเบื่อๆ มาเป็นของเล่นแก้เหงาให้ฉันดีกว่านะ”
“อือ...แต่ว่าคนเขาพูดกัน คุณฟาโรห์มีภรรยาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ แล้วจะเอาพิมไปเป็นของเล่นทำไมกันละค่ะ” พิมดาวท้วงเพราะเธอไม่อยากทำให้ผู้เป็นภรรยาของเขาเสียใจ
“เมียฉันก็อยู่ส่วนของเขา เธอก็อยู่ส่วนของเธอ จะไม่มีใครรับรู้ถึงการมีตัวตนของเธอทั้งนั้น ฉันก็บอกแล้วว่าเมียเก็บ”
“ตะ..แต่ว่า” พิมดาวทำท่าจะท้วงอีกรอบแต่เห็นสายตาคมเข้มจ้องมองเธอดุๆ จึงรีบหุบปากทันที
“ถ้าเธอตกลงจะมาอยู่กับฉัน สิ่งแรกเลยที่เธอต้องทำคือ”
“อะไรคะ”
“หนึ่ง เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย สอง ไม่โต้เถียงอะไรทั้งสิ้น สาม อยู่ในพื้นที่ของเธอ”
“ค่ะ” พิมดาวตอบตกลงอย่างง่ายดาย เพราะตอนนี้เธอไม่มีเวลามาคิดแล้ว ยอมตกเป็นของเขาดีกว่ายอมเป็นของคนอื่นทีหลายๆ คน
“เด็กดี ฉันจะให้เงินเธอเป็นรายอาทิตย์ อาทิตย์ละแสนพอไหม”
“จะไม่เยอะไปเหรอคะ คุณฟาโรห์” พิมดาวถามกลับมาด้วยความตกใจเพราะอาทิตย์ละแสนมันมากเหลือเกิน สำหรับเธอทำงานทั้งเดือนได้เงินหนึ่งหมื่นเธอก็ดีใจแล้ว
“สาวน้อยเพื่อผลประโยชน์ของเธอเองนะ ฉันให้ก็เก็บเอาไว้ เผื่อวันข้างหน้าไม่มีฉันเธอจะได้ตั้งตัวได้” ฟาโรห์บอกกลับด้วยใบหน้านิ่ง และจ้องมองหน้าเรียวรูปไข่ไม่วางตา เพราะรู้สึกแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมต้องการสาวน้อยคนตรงหน้าเป็นเมียเก็บของเขาเหลือเกิน
“ค่ะ คุณฟาโรห์”
“หึ...เด็กดี มาทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว”
- ผู้เขียน
