เขมรดาไม่อยากรับสายย่าเล็กในตอนนี้ หากแต่อีกใจก็เกรงว่าจะทำให้ปลายสายเป็นห่วง มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ สะกดกลั้นอาการสะอื้นลงไปในอก หายใจเข้าออกอยู่หลายครั้งก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูร่าเริง
“สวัสดีค่ะย่าเล็ก คิดถึงย่าเล็กจังเลยค่ะ”
“ย่าก็คิดถึง ขิมทำอะไรอยู่เหรอลูก”
“คือขิม ขิมนั่งเล่นอยู่ค่ะ”
“แล้ววันนี้ได้ทำงานหรือเปล่าลูก”
“ทำค่ะ แต่วันนี้มีแค่งานเดียว”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ ขิมจะได้มีเวลาพักผ่อน ถึงย่าจะอยากให้ขิมได้กลับบ้านไวๆ แต่สุขภาพของขิมสำคัญมากกว่า ขิมต้องหาเวลาพักผ่อนด้วยนะลูก อย่าหักโหมล่ะ”
“ค่ะ ขิมเข้าใจค่ะย่าเล็ก”
“เออนี่ ต้นจำปีที่ขิมปลูกเอาไว้น่ะออกดอกเต็มต้นเลยนะลูก ตอนค่ำๆ นี่ส่งกลิ่นหอมอบอวลเชียวละ ย่าดูแลรดน้ำให้มันทุกวันเลย รอขิมกลับมารดน้ำให้มันเองนะลูก”
เขมรดายกมือขึ้นปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดให้ปลายสายอย่างย่าเล็กได้ยิน ยิ่งได้ยินเสี
