“แล้วได้ไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างหรือยัง”
“ยังเลยค่ะ”
“ที่นี่ที่ท่องเที่ยวสวยๆ เยอะนะ แบบเบสิกเลยก็ไทม์ สแควร์ คุณต้องไปให้ได้ล่ะ ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับคุณมาไม่ถึงนิวยอร์ก”
“ไว้ว่างๆ ฉันจะลองหาเวลาไปนะคะ ขอบคุณที่แนะนำค่ะ”
บทสนทนาของทั้งคู่ชะงักลงเมื่ออาหารคอร์สแรกถูกยกมาเสิร์ฟ บริกรจัดวางอาหารลงบนโต๊ะด้วยความชำนาญดูราบรื่นไม่มีติดขัด ก่อนจะถอยออกไปเมื่อหน้าที่ของตนสิ้นสุดลง
“งั้นเรากินไปคุยไปดีไหม”
“ได้ค่ะ”
เขมรดารอให้จอห์นสันตักอาหารคำแรกเข้าปากก่อนหล่อนจึงจัดการตักอาหารตรงหน้าเข้าปากบ้าง ระหว่างนั้นก็มีการพูดคุุยกันเป็นระยะ และอาหารก็ทยอยเสิร์ฟเรื่อยๆ จนครบคอร์ส
การรับประทานอาหารของทั้งคู่สิ้นสุดลงตอนราวๆ ทุ่มกว่าเกือบๆ สองทุ่ม เขมรดายกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปาก จอห์นสันเองก็ทำเช่นเดียวกัน
“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ รสชาติดีมากๆ เลยค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวคุณต้องใช้แร
