ค่าตอบแทนความภักดี

1414 คำ
ตอน ค่าตอบแทนความภักดี ผ่านไปนานเท่าใดไม่รู้ พายุหิมะค่อยๆสงบลง สายลมแรงหายไปในที่สุด อากาศกลับมาอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ท่ามกลางเสียงครางแผ่วๆ ของท่านหญิง อุอินะ และเสียงหอบหายใจของทาสทั้งสอง พายุหิมะที่โหมกระหน่ำอยู่ภายนอกค่อยๆ สงบลง เกล็ดหิมะที่เคยปลิวว่อนเริ่มลดน้อยลง บรรยากาศเริ่มเงียบสงัดลงอย่างช้าๆ มีเพียงเสียงลมพัดเบาๆ และเสียงเนื้อเสียดสีกันที่ยังคงดังต่อเนื่อง ท่านหญิง อุอินะ รับรู้ถึงแรงกดดันเข้ามาจากไทม์และคีรินแท่งเอ็นทั้งสองสอดลึกเข้ามาในร่างกายของเธออย่างสุดกำลัง ก่อนที่ความสุขสมจะพุ่งเข้าสู่จุดสูงสุด ร่างกายของเธอชักกระตุกรุนแรง ปลดปล่อยความปรารถนาที่สะสมมาทั้งหมดออกมาจนหมดสิ้น เมื่อทุกอย่างสงบลง ท่านหญิงนอนหอบหายใจอยู่บนร่างของไทม์และคีรินอย่างอ่อนระทวย เธอหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้ความรู้สึกโล่งโปร่งเข้ามาแทนที่ความตึงเครียดและความเหน็บหนาว "พอแล้ว ถอดออกได้แล้ว" ท่านหญิง อุอินะ สั่งเสียงแผ่ว พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ไทม์ และ คีรินมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ถอนแท่งเอ็นของตนเองออกจากร่างกายของท่านหญิง อุอินะ อย่างช้าๆ พวกเขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความปรารถนาที่ยังคงค้างคาอยู่ในตัวพวกเขายังคงไม่มอดดับ และพวกเขาก็ยังไม่ได้ปลดปล่อย น้ำตาของพวกเขาคลอเบ้าเล็กน้อย เพราะความเสียดาย ทว่าคำสั่งของนายหญิงนั้นศักดิ์สิทธิ์ ท่านหญิง อุอินะ ค่อยๆ กระถดตัวลุกขึ้นนั่ง ดึงชายผ้าชุดคลุมหนาๆ ลงมาคลุมเรียวขาอย่างเรียบร้อย เธอรู้สึกถึงความเย็นจากอากาศที่สัมผัสผิวกาย แต่ความร้อนจากภายในยังคงแผ่ซ่าน "เราต้องไปหาสมุนไพรกันต่อ" ท่านหญิง อุอินะ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงขึ้น เธอเดินไปขึ้นม้าสีขาวปลอดอย่างสง่างาม ไทม์และคีรินจัดแจงเสื้อผ้าของตนเอง สวมเพียงกางเกงที่ยังเปียกชื้น เดินเปลือยอกนำหน้าและตามหลังท่านหญิงอย่างละคน พวกเขาเดินทางข้ามภูเขามาอีกลูก เส้นทางที่ปกคลุมไปด้วยหิมะทำให้การเดินทางเป็นไปอย่างยากลำบาก ทาสทั้งสองคนต้องใช้ไม้เท้าเขี่ยหิมะที่ปกคลุมผิวดินออกเป็นระยะๆ เพื่อค้นหาสมุนไพรหายากที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เกล็ดหิมะ ในที่สุด พวกเขาก็เจอแหล่งสมุนไพรแห่งป่าลึก ดอกไม้สมุนไพรบางชนิดบานสะพรั่งอยู่ท่ามกลางความหนาวเย็น แสดงถึงพลังชีวิตที่น่าอัศจรรย์ ท่านหญิง อุอินะ และทาสทั้งสองรีบช่วยกันเก็บสมุนไพรใส่ตะกร้าสานที่ผูกไว้บนหลังของม้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเก็บสมุนไพรจนครบแล้ว ท่านหญิง อุอินะ มองไปยังไทม์และคีริน ที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาดูเหนื่อยล้า แต่แววตาของพวกเขายังคงเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย ท่านหญิง อุอินะ รู้สึกสงสารทาสหนุ่มทั้งสองคน "พวกเจ้า ถอดกางเกงออกสิ" ท่านหญิงสั่งเสียงแผ่ว ไทม์และคีรินมองหน้ากันด้วยความตกใจเล็กน้อย แต่ก็รีบทำตามคำสั่ง พวกเขาถอดกางเกงออก เผยให้เห็นแท่งเอ็นที่ยังคงแข็งตึง มันค่อยๆผงาดขึ้นท่ามกลางความหนาวเย็น ฮิ! ท่านหญิงยิ้มบางๆ เธอค่อยๆเอื้อมมือทั้งสองข้างออกไป มือซ้ายของเธอกำรอบแท่งเอ็นของไทม์ส่วนมือขวาของเธอก็กำรอบแท่งเอ็นของคีรินเธอออกแรงกำรูดเบาๆขณะที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าสองหนุ่มชนิดที่หายใจรดกัน ส่วบ! ๆ ๆ ไทม์และคีรินสั่นสะท้านไปทั้งตัว ความรู้สึกเสียวซ่านตรงแก่นกายแล่นไปทั่วร่างกำยำ พวกเขาครางต่ำๆ ในลำคอ ลมหายใจร้อนผ่าวเป็นไอขาวลอยฟุ้งกระทบใบหน้างาม "ให้ทำแรงอีกไหม หรือให้เบาลง" ท่านหญิงเงยหน้ามองสองหนุ่มที่มีบุญคุณกับเธอ จะเรียกว่าพวกเขาเพิ่งช่วยชีวิตเธอจากพายุหิมะก็ไม่ผิดนัก "แรงๆเลยขอรับ" ไทม์ตอบเสียงสั่น "ทำให้ข้าน้อยตายเพราะมือท่านได้เลยครับ" คีรินเสริม ส่วบ! ๆ ๆ ท่านหญิงกำกระชากแท่งเอ็นของสองหนุ่มด้วยมือซ้ายและขวา เธอรีบเร่งเพราะยังมีคนป่วยรอการช่วยเหลืออยู่ไม่น้อย ท่านหญิง อุอินะ เร่งจังหวะการกำรูดให้เร็วและแรงขึ้นอีกนิด โอ๊ะ! โอ๊ย! สองทาสเอวกระตุก ยืนหลังแอ่นและร้องลั่นราวกับโดนมีดปักเข้ากลางอก ปรี๊ด! ๆ ๆ ๆ น้ำเชื้ออุ่นข้นของทาสทั้งสองคนพุ่งกระฉูดออกมา ราดรดลงบนพื้นหิมะสีขาวบริสุทธิ์อย่างไม่ขาดสาย มันกลายเป็นน้ำกะทิราดบนกองน้ำแข็ง ผ่านไปอีกครึ่งค่อนวันท่านหญิง อุอินะ และทาสทั้งสองก็กลับถึงปราสาทในยามเย็น แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงแสงสลัวๆ จากตะเกียงที่เริ่มส่องสว่างทั่วบริเวณปราสาท ท่านหญิง อุอินะ เดินตรงไปยังห้องทำงานของท่านมิวะ สามีของเธอ ซึ่งกำลังนั่งอ่านเอกสารกองโตอยู่ เขามีอายุมากกว่าเธอเกินสิบปี "ท่านพี่" ท่านหญิง อุอินะ เรียกสามีด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดบาป ท่านมิวะเงยหน้าขึ้นมองภรรยา "กลับมาแล้วเหรออุอินะ เป็นอย่างไรบ้าง ได้สมุนไพรมาครบไหม พร้อมรักษาคนรึยัง ต้องเตรียมการทำยานานไหม ข้าสั่งทาสหญิงต้มน้ำรอแล้ว" ท่านหญิง อุอินะ พยักหน้า "ได้มาครบแล้วเจ้าค่ะ แต่ มีเรื่องบางอย่างที่อยากรายงานก่อน สิ่งที่อุอินะต้องบอกท่านพี่" เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในป่าลึกให้สามีฟังอย่างละเอียด ตั้งแต่การลื่นล้ม หิมะที่ตกหนัก ความหนาวเย็นที่กัดกินร่างกาย ไปจนถึงการที่เธอสั่งให้ไทม์และคีรินกอดให้ความอบอุ่น และการปลดปล่อยความปรารถนาของทาสทั้งสองเพื่อแลกกับความอยู่รอดของเธอและสมุนไพร ท่านมิวะฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ดวงตาของเขาจับจ้องมาที่ท่านหญิง อุอินะ อย่างไม่ละ เมื่อท่านหญิงเล่าจบ ความเงียบก็ปกคลุมห้องทำงานชั่วครู่ "พี่ไม่โกรธเจ้าหรอกอุอินะ" ท่านมิวะเอ่ยขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนกว่าที่ท่านหญิงคาดไว้มาก "พี่เข้าใจดี หากเจ้าไม่ทำเช่นนั้น เจ้าคงแข็งตายคาพายุหิมะไปแล้ว และชาวบ้านนับร้อยที่ป่วยอยู่คงต้องตายหมด เพราะไม่มีคนรักษาและไม่มีสมุนไพรดีๆ มารักษาพวกเขา" ท่านหญิง อุอินะ เงยหน้ามองสามีด้วยความประหลาดใจ แววตาของท่านเต็มไปด้วยความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง มันทำให้เธอรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก หลังจากที่ท่านหญิง อุอินะ กลับไปแล้วเธอก็เร่งรีบต้มยาสมุนไพรยังเรือนครัว พร้อมทั้งทาสหญิงที่คอยช่วยเหลืออีกยี่สิบคน การทำงานในตอนค่ำเร่งรีบมากจนท่านหญิงไม่ได้ทานมื้อค่ำ ไทม์และคีรินแอบเข้ามาพบท่านมิวะตามลำพัง พวกเขาทั้งสองหมอบกราบลงกับพื้นอย่างนอบน้อม ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและหวาดกลัว "ท่านเจ้าเมืองขอรับ... พวกข้าน้อย... ขอโทษที่ล่วงเกินท่านหญิง" ไทม์กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ คีรินเองก็พยักหน้า "พวกข้าน้อยสมควรตายขอรับ" ท่านมิวะมองทาสทั้งสองด้วยแววตาที่หนักแน่น "พวกเจ้าลุกขึ้น" ท่านสั่ง ไทม์และคีรินค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ "พวกเจ้าซื่อสัตย์ทั้งต่อหน้าและลับหลัง" ท่านมิวะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "กล้าหาญและพร้อมที่จะสละชีวิตแทนนายได้ คนแบบพวกเจ้าหายากนัก" "ต่อไปนี้ หากท่านหญิงสั่งอะไร ถือเป็นสิทธิ์ขาด คำสั่งของเธอเทียบเท่ากับคำสั่งของข้า" ท่านมิวะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "และเรื่องที่เกิดขึ้นในป่าหรือต่อจากนี้ต้องเก็บรักษาความลับยิ่งชีวิต ห้ามแพร่งพรายให้ใครรู้เป็นอันขาด" ไทม์และคีรินหมอบกราบลงกับพื้นอีกครั้ง "ขอรับ! พวกข้าน้อยขอสาบานว่าจะภักดีต่อท่านทั้งสอง และยินดีทำทุกอย่างที่นายท่านและท่านหญิงสั่งขอรับ!" เสียงของพวกเขาทั้งสองดังกึกก้องไปทั่วห้องทำงาน สะท้อนถึงความจงรักภักดีที่เพิ่มมากขึ้น
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม