รักเมื่อสาย

ถูกดุ

เช้าวันรุ่งขึ้นเกณิการีบอาบน้ำแต่งกายลงมาใส่บาตรในวันคล้ายวันเกิด เดินจากคอนโดมาไม่กี่นาทีก็ถึงตลาดเช้าขนาดเล็ก ที่เหล่าแม่ค้าพ่อขายออกมาขายอาหารให้คนทำงานซื้อไปรับประทาน หญิงสาวซื้ออาหารหวานคาวและน้ำดื่มหนึ่งชุดเพื่อรอใส่บาตร กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร และยังขอพรให้ชีวิตของเธอนับจากนี้พบเจอแต่สิ่งดีๆ เสียที

หลังจากนั้นก็นั่งรถประจำทางไปทำงานตามปกติ ไม่มีอะไรพิเศษมากไปกว่านี้ทั้งนั้น วันเกิดก็เหมือนวันธรรมดาทั่วไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงภากร ด้วยความหวังล้มๆ แล้งๆ ว่าชายหนุ่มอาจจะให้ดรัณโทรมาอวยพรเธอบ้าง หรือส่งข้อความมาสักข้อความก็ยังดี สติกเกอร์สักตัวเธอก็ชื่นใจและรู้สึกดี แต่ก็นั่นแหละ มันเป็นเพียงความฝันที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง

จวบกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง ไฟในห้องทำงานปิดลงดั่งเช่นทุกวัน เพื่อเป็นการประหยัดพลังงาน เกณิกากำลังจะเดินออกไปรับประทานอาหารตามปกติ

"happy birthday to you happy birthday to you happy birthday happy birthday happy birthday to you…" เจ้าของวันเกิดถึงกับน้ำตาคลอ มองเพื่อนร่วมงานและผู้จัดการที่มีน้ำใจซื้อเค้กมาให้เธอ เสียงร้องเพลงที่เธอเคยไปยืนแอบมองตอนเด็กๆ เวลาภากรและฟ้าครามฉลองวันเกิด วันนี้กลับเป็นเธอที่ได้เป็นคนได้รับ เค้กวันเกิดที่เธออยากได้สักก้อนเพื่อฉลองให้ตัวเองกับป้าจันทร์ที่จากไป วันนี้เธอได้มันมาแล้ว

"อธิษฐานสิเตย" ผู้จัดการเอ่ยบอก

"ค่ะ" เกณิกาหลับตาอธิษฐานขอพรในใจ หากเธอสามารถขอพรได้จริงๆ เธอไม่ขออะไรมากมาย ขอแค่ให้ชีวิตเธอนับจากวันนี้มีแต่เรื่องราวดีๆ เกิดขึ้น ขอให้เธอพบเจอกับความสุขเสียที

"birthday to you…" เสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเกณิกาลืมตา แพมที่ทำหน้าที่ถือเค้กมาเซอร์ไพรส์จึงยื่นเค้กมาตรงหน้า

"เป่าเทียนเลยเตย" มุกเอ่ย เกณิกาจึงเป่าเทียนสองเล่มที่เป็นตัวเลข ยี่สิบสี่ปีของตัวเองด้วยความตื้นตันใจ ยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณทุกคน

"ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ซื้อเค้กให้เตย ขอบคุณนะคะ" พูดไปน้ำตาก็พานจะไหล มุกที่เห็นน้องสาวคนสุดท้องน้ำตาคลอจึงดึงเข้ามากอดไว้

"แค่นี้เองจะขอบคุณทำไม"

"จริงด้วย เรื่องเล็กน้อย"

"ก็เตยไม่เคยได้นี่น่า" อ้อมแอ้มตอบกลับไป มุกจึงลูบแขนเกณิกาเบาๆ

"มาๆ เรามาตัดเค้กกันดีกว่า พี่หิวจนไส้จะขาดแล้วเนี่ย นี่พี่ตั้งใจเลือกรสใบเตยมาให้คล้องกับชื่อเตยเลยนะ" ผู้จัดการเอ่ยบอก ก่อนที่น้ำตาของเกณิกาจะไหลออกมาจริงๆ เดินนำทุกคนมายังโต๊ะเพื่อจัดการตัดเค้กแบ่งกันรับประทาน เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานดังออกมานอกห้อง

จนคนที่เดินผ่านมาได้ยินเสียงนั้นเข้า ต้องเดินเข้ามายืนอยู่หน้าแผนก ใบหน้าเรียบนิ่งมองภาพสนุกสนานอยู่ด้านในโดยไม่กล่าวอะไรออกมา ยิ่งเห็นหนึ่งคนที่อยู่ด้านในกำลังยิ้มมีความสุข ในใจก็ยิ่งหงุดหงิด รอยยิ้มของเธอมันยิ่งทำให้ความไม่พอใจไหลหลากเข้ามา ยิ้มแย้มกับคนอื่นแต่กับเขาทำสีหน้าสำออยตื่นกลัวเหมือนเห็นผี

"ทำอะไรกัน" เสียงจอแจในห้องเงียบสงัด สายตาทุกคู่หันขวับมายังเจ้าของเสียง ที่ยืนตีหน้านิ่งอยู่ด้านหน้า ผู้จัดการฝ่ายถึงกับหน้าเจือนเหงื่อซึม เดินเข้ามาหาประธานบริษัท

"พอดีวันนี้วันเกิดน้องเตยค่ะ พนักงานในแผนก ดิฉันก็เลยซื้อเค้กมาเลี้ยง" เกณิกาลอบมองภากรอยู่เนืองๆ ไม่อยากให้ผู้จัดการถูกตำหนิเพราะเธอ

"เราไม่มีนโยบายทานอาหารในห้องทำงานไม่ใช่เหรอ แคนทีนก็มีให้ทำไมไม่พากันไปที่นู่น ลืมแล้วเหรอว่าคุณเป็นใคร แผนกนี้คือแผนกอะไร ถ้าคนคุมกฎยังรักษากฎไม่ได้ คุณคิดว่ามันจะเป็นยังไง" ทุกคนล้วนหน้าชา เสียวสันหลังวาบ ลำคอตีบตันพูดไม่ออก โดยเฉพาะผู้จัดการฝ่ายเหมือนตัวเองกำลังถูกด่าอย่างเจ็บแสบ แม้ประโยคที่ภากรเอ่ยมาจะไม่มีคำด่าสักคำก็ตาม เกณิกามองผู้จัดการที่ยืนหน้าซีดก็นึกสงสารและเห็นใจ เธอแน่ใจที่ภากรพูดแบบนี้เขาตั้งใจเล่นงานเธอ

"คือดิฉัน..."

"ดิฉันขอโทษค่ะ ถ้าท่านประธานจะลงโทษ ก็ลงโทษดิฉันเถอะนะคะ ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดดิฉัน ผู้จัดการก็คงไม่ซื้อเค้กมาจนกลายเป็นการทำผิดกฎระเบียบแบบนี้" กล้าเอาตัวเข้าไปแลก เพราะคนอย่างเธอไม่มีอะไรจะเสีย

"เตย" แพมที่ยืนอยู่ข้างๆ สะกิดแขนเกณิกาไว้ ภากรยิ้มมุมปาก เลิกคิ้วขึ้นมองเกณิกาอย่างผู้ชนะ

"แต่ท่านประธานคะ..." ยังไม่ทันที่ผู้จัดการจะเอ่ยจบ ภากรก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

"ก็ดี ถ้าคุณกล้ารับบทลงโทษแทนผู้จัดการแบบนี้ก็ถือว่ามีสปิริตพอสมควร ดรัณ เดี๋ยวให้พนักงานคนนี้ไปพบฉันที่ห้องด้วย" สั่งลูกน้องเสร็จ ก็หมุนตัวเดินจากไป ดรัณจึงทำได้แต่พยักหน้ารับให้เกณิกาตามไปเท่านั้น

"เตย ทำแบบนี้ทำไม" คล้อยหลังประธานกับเลขา ผู้จัดการก็รีบปรี่เข้ามาหาเกณิกา

"ไม่รู้ท่านประธานจะว่ายังไงบ้างนะ" มุกก็เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง เกณิกาหันมายิ้มให้ทุกคนเพื่อคลายความกังวล

"ไม่ต้องห่วงค่ะ อย่างมากท่านประธานก็คงให้ใบเตือน คงไม่ถึงกับไล่ออกหรอกค่ะ เตยว่าเตยรีบไปก่อนดีกว่า ขืนช้าเดี๋ยวท่านจะอารมณ์เสีย"