รักเมื่อสาย

ซื้อคอนโดเป็นของขวัญวันเกิด

เมื่อถึงเวลาเลิกงานเกณิกาก็รีบเก็บของใส่กระเป๋า เมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านดรัณส่งข้อความมาแจ้ง ว่าให้เธอไปรอที่ป้ายรถประจำทางและจะไปรับเธอที่นั่น หญิงสาวจึงไม่มีเวลาอ้อยอิ่งเหมือนเช่นทุกวัน หากออกไปช้าพนักงานที่บริษัทคงเยอะอาจเป็นที่จับตามอง

"เตย" ร่างบางชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกดังตามหลังมา จึงหันกลับไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มให้

“พี่เอก เตยนึกว่าใคร” ผู้ชายชื่อเอกเดินเข้ามาหา ใบหน้าหล่อดูดียิ้มกว้าง ในมือถือกล่องของขวัญที่ตั้งใจซื้อมาให้เกณิกา เพราะแอบชอบเกณิกามาตั้งแต่สมัยเรียกมหาวิทยาลัยและตามจีบเรื่อยมา ทว่าหญิงสาวช่างใจแข็งเสียจริง

“สุขสันต์วันเกิดครับ ขอให้น้องเตยมีความสุขมากๆ นะครับ มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามา คิดหวังสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนานะ” เกณิกายิ้มรับ มองของขวัญที่เอกซื้อมาให้ด้วยความเกรงใจ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเอกคิดเช่นไรกับเธอ แต่เธอไม่ได้คิดเช่นเดียวกับเอก จึงทำให้เธอรักษาระยะห่างไว้จนถึงทุกวันนี้

“ขอบคุณนะคะ ความจริงพี่เอกไม่ต้องซื้ออะไรมาให้เตยเลยนะคะ เตยเกรงใจ”

“เกรงใจทำไมครับ พี่เต็มใจ อีกอย่างซื้อให้ปีละครั้งเองไม่ได้บ่อยเลย รับไปนะครับ”

“ค่ะ แต่ปีหน้าไม่ต้องแล้วนะคะ ถ้าซื้อมาเตยโกรธจริงๆ ด้วย” คนถูกขู่ยิ้มรับจนตาหยี

“ก็ได้ครับ แล้วเย็นนี้เตยไปฉลองวันเกิดที่ไหนครับ”

“คุณเตย เชิญครับ” ดรัณร้องเรียกจากในรถ เมื่อเห็นเกณิกากำลังยืนคุยกับผู้ชาย และยังเหมือนทั้งคู่สนิทชิดเชื้อกันด้วยซ้ำ ไม่อยากคิดเลยหากเจ้านายเขาเห็นขึ้นมาจะเป็นเช่นไร

“เตยคงต้องไปแล้วนะคะ ขอบคุณพี่เอกนะคะสำหรับของขวัญ เตยขอตัวก่อนนะคะ” ไม่รั้งรอให้เหนี่ยวรั้ง เกณิการีบเดินไปยังรถที่จอดรอ เปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง

คะน้าที่เดินมากำลังจะยกมือเรียก ปากที่กำลังจะอ้าขึ้นเรียกเพื่อนสาวชวนไปกินหมูกระทะเป็นอันต้องชะงักค้าง

“เมื่อช่วงบ่าย ผมให้ลูกน้องเข้าไปเก็บของที่ห้องพักคุณเตยมาที่ใหม่แล้วนะครับ” เมื่อรถเคลื่อนตัวมาได้สักระยะ ดรัณที่ได้รับคำสั่งให้มารับเกณิกาไปคอนโดก็เอ่ยขึ้น

“ค่ะ แล้วนี่เจ้านายคุณดรัณไปไหนล่ะคะ” ว่าจะไม่ถามถึงก็อดไม่ได้ เมื่อไม่เห็นภากรอยู่บนรถอย่างที่ควรจะเป็น

“อยู่ที่คอนโดใหม่ของคุณเตยครับ เจ้านายให้ผมมารับคุณเตยไปที่นั่น” คงกลัวคนอื่นเห็นสินะ ถึงได้ไปรอที่นั่น

“สุขสันต์วันเกิดนะครับ ว่าจะอวยพรตั้งแต่เช้า แต่พอดียุ่งๆ และตอนเที่ยงยังเกิดเรื่องอีก”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“คุณเตยรู้ไหมครับว่าคอนโดที่คุณเตยจะไปอยู่ เจ้านายเลือกเองกับมือเลยนะครับ และยังซื้อให้คุณเตยเป็นของขวัญวันเกิดด้วย”

“ไม่อยากจะเชื่อนะคะ” ว่าคนอย่างภากรจะซื้อคอนโดให้เธอ เขาคงมีแผนอะไรอยู่ในหัวเป็นแน่ ถึงยอมทุ่มเงินก้อนขนาดนี้

“เชื่อเถอะครับ” ดรัณกล่าวยิ้มๆ หวนคิดไปถึงวันที่ตัวเองเข้าไปถามย้ำเรื่องการซื้อคอนโด ว่าจะซื้อหรือจะเช่าและคำตอบที่ได้รับกลับมาคือ...

แล้วทำไมต้องเช่าให้เสียเวลา ซื้อไปเลยให้มันจบๆ

ชื่อคุณเตยหรือชื่อเจ้านายครับ

นายคิดว่าไง

ชื่อคุณเตยครับ

ไร้เสียงตอบรับจากภากร ดรัณจึงคิดเองเออเองว่าการไม่ตอบโต้หรือแย้งอะไรออกมา นั่นหมายความว่าเจ้านายตกลงตามที่ตนเอ่ยออกไปว่าให้ซื้อเป็นชื่อเกณิกา อยากจะตั้งฉายาให้เจ้านายเพิ่มไปอีกหนึ่งนั่นก็คือ...

เจ้าชายปากร้าย สายเปย์

ต่อว่า ด่าทอ เกณิกาสารพัดอย่าง สาดถ้อยคำและการกระทำใส่อย่างเจ็บแสบ ทว่าก็ยังซื้อคอนโดให้ และยังเป็นคอนโดที่มีความปลอดภัยสูง ความเป็นส่วนตัวมีมาก อยู่บนชั้นที่สามารถมองวิวทิวทัศน์ของเมืองหลวงได้สวยงาม มูลค่าไม่ต้องกล่าวถึง

ใช้เวลาไม่นานรถยนต์ก็เคลื่อนตัวเข้ามาภายในคอนโดหรูสูงสง่า มีระบบรักษาความปลอดภัยตั้งแต่ทางเข้า รถยนต์ขับวนขึ้นมายังชั้นบน ทั้งคู่ก้าวเดินไปยังลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกล

“ที่นี่ระบบความปลอดภัยดีเยี่ยม ความเป็นส่วนตัวสูง ไม่พลุ่งพล่าน คุณเตยสบายใจได้นะครับว่าคุณจะปลอดภัย”

“คงแพงมากเลยใช่ไหมคะ” ดรัณยิ้มรับ

ใช่ แพงมากเลยทีเดียว

“ขนหน้าแข้งเจ้านายไม่ร่วงหรอกครับไม่ต้องห่วง รีบไปกันเถอะครับเจ้านายรอแย่แล้ว” เดินนำเกณิกาเข้าไปในลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก

เกณิกาเดินเข้ามาภายในห้องพักที่ภากรจัดการให้ เธอยอมรับว่าที่นี่สวยมากและยังใหญ่โตโออ่า แบ่งสันปันส่วนได้อย่างลงตัว มีห้องครัว มีห้องนั่งเล่น และห้องนอน และที่ชอบที่สุดคงหนีไม่พ้นวิวเบื้องหน้าที่สามารถมองเห็นทัศนียภาพได้อย่างกว้างขวาง ไม่มีตึกสูงมาบดบังสายตา หากเป็นยามค่ำคืนเกณิคงสวยงามมากเป็นแน่

“เตย” คนถูกเรียกละสายตาจากเบื้องหน้าหมุนตัวกลับมาหาคนที่เดินออกมาจากห้องนอน ร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว เดินมาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา

“คะ”

“เทไวน์มาให้ฉันที อยู่ในตู้เย็น”

“ค่ะ” จัดการทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย และยังแอบสังเกตว่าในตู้เย็นมีอาหารสดรวมทั้งผลไม้แช่ไว้ด้วยซ้ำ เท่านั้นยังไม่พอในห้องครัวยังมีเครื่องครัวครบครันพร้อมประกอบอาหารได้ทันที เรียวปากอิ่มอมยิ้มขึ้นมาด้วยความถูกใจ วาดฝันอยากมีห้องครัวทำอาหารแบบนี้นานแล้ว ต่อไปนี้ทุกวันเธอจะได้ประกอบอาหารทานเอง

“นี่ค่ะ” วางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ ขยับตัวจะถอยห่าง ทว่าวงแขนแกร่งกลับรั้งร่างบางให้ทรุดตัวลงนั่งบนตัก

“คุณตะวัน!” คิ้วเข้มเลิกขึ้น ยื่นมือไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์

“ให้เตยนั่งข้างล่างไหมคะ” เอ่ยถามออกไป เมื่อภากรยังคงนั่งจิบไวน์ไม่เอ่ยอะไรออกมา

ผู้ชายคนนี้คือคนที่เกณิกาพยายามเข้าใจเขามากที่สุด เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ บางครั้งก็เหมือนจะดี หลายครั้งที่เธอรู้สึกเหมือนเขาดีกับเธอ คอยให้ดรัณทำนั่นซื้อนี่ให้เพื่อความสะดวกของเธอ และมีหลายครั้งที่เธอรู้สึกเหมือนภาสกรแอบมองเธอ แต่บางครั้งก็ร้ายกาจ เกรี้ยวกราดไร้เหตุผล อารมณ์เสียหงุดหงิด ทำอะไรก็ไม่ถูกใจ จนเธอหวานกลัวที่จะเข้าใกล้ เพราะกลัวคำด่าทอดูถูกให้เจ็บปวด