5 : เด็กเลี้ยงของมาเฟีย
1728 คำ
จิลลานั่งเฝ้าพี่ชายนอนพักรักษาตัวหลายวัน หลังจอมเหนือมีอาการดีขึ้นจึงอนุญาตกลับบ้านได้ เด็กสาวหวนคิดถึงคำพูดต่อมาจากเจ้าหนี้ผู้มีพระคุณ หลังเธอเสนอตัวยอมเป็นเด็กเลี้ยงลับของเขา
‘พี่รู้นะว่าน้องจิลเดือนร้อน เดี๋ยวหลังพี่ชายน้องจิลหายดีเมื่อไหร่ เราค่อยตกลงกันนะ พี่ไม่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า’
จอมเหนือสังเกตอาการใจเหม่อลอย เดินเข้ามานั่งข้างน้องสาว ตั้งแต่เขาเข้าโรงพยาบาลเพราะถูกเจ้าหนี้รายอื่นมาบุกทวงหนี้ทำร้ายบาดเจ็บสาหัส อดีตพี่รหัสเจรจาใช้หนี้แทนหลายสิบล้านแทน จนพวกเจ้าหนี้รายใหญ่ไม่กล้ายุ่งอีกต่อไป
“เป็นอะไรยัยตัวแสบ คิดถึงพี่โจ้เหรอ”
โจ้ส่งลูกน้องมาเคลียร์เรื่องหนี้สินตัวใหม่โดยไม่คิดดอกเบี้ย ลูกหนี้รายพิเศษมีเมื่อไหร่ก็คืนมาทบต้นทบดอก ไม่ต้องการผ่อนชำระรายเดือน จากนั้นก็เงียบหายไปหลายวัน
“จิลไม่ได้คิดถึงเขาเสียหน่อย เขาเป็นเจ้าหนี้เรานะคะพี่จอม” คนที่ว่าดันร้อนตัว น้องสาวเก็บซ่อนอาการคล้ายคนอกหักไม่พ้นสายตาพี่ชาย
เสียงมือถือดังสั่นอยู่อุ้งมือเรียวเล็ก สายตาคู่คมของจอมเหนือมองแวบเดียวทันก่อนน้องสาวจะพลิกมือถือหันหน้าเข้าหาตัวเองราวกับไม่มีให้ใครรู้
พี่โจ้
“พี่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระออกไปด้านนอก เย็นนี้น้องจิลไม่ต้องเตรียมกับข้าวนะ”
จิลลารอจนกว่าพี่ชายยิ้มกรุ้มกริ่มรู้ทันน้องสาวออกจากด้านนอกระเบียง จอมเหนือแซวน้องในใจ
‘อาการเหม่อลอยแบบนี้คิดถึงเขา พอเขาโทรมาหน้าตาเหมือนดอกไม้ที่ไม่ได้ถูกรดน้ำมาตั้งนาน น้องสาวใครปากแข็ง’
จิลลารับสายจากพี่โจ้ เงียบสักครู่รอฟังปลายสายน้ำเสียงเข้มทุ้มนุ่มพูดก่อนด้วยความคิดถึง ไม่ได้เจอหน้ากันหลายวัน
“วันนี้จิลว่างหรือเปล่าตอนเย็น”
“จิลว่างค่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยตอบเสียงสั่น เพราะช่วงนี้เธออยู่ในช่วงปิดเทอม “พี่โจ้ให้คำตอบน้องแล้วเหรอคะ”
“อืม หรือเธอจะเปลี่ยนใจไม่อยากเป็นเด็กเลี้ยงของพี่”
“อยากค่ะ จิลหมดหนทางแล้ว ถ้าพี่โจ้จะกรุณา จิลยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยพี่ชายค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นจิลก็แต่งตัวสวย ๆ รอพี่ตอนเย็น พี่จะส่งคนมารับจิลตอนทุ่มหนึ่ง สะดวกหรือเปล่า”
“จิลสะดวกค่ะ”
“คุณโจ้ขา...ไปกันเถอะค่ะ รอมานานแล้วนะ”
“พี่ขอตัวทำงานที่ค้างคาไว้ เดี๋ยวเจอกันตอนเย็นที่คอนโดฯ เราจะคุยเรื่องสัญญาของเรา”
เสียงปลายสายดังแทรกเข้ามาในหูก่อนอีกฝ่ายจะเป็นคนวางสายด้วยความเร่งรีบ เสียงนั้นคือเสียงของผู้หญิง จิลลาหุบยิ้มลง ใจเสียกระตุกหล่นวูบ เวลานี้เขาคงอยู่กับสาวสวยคนไหนสินะ
หลายชั่วโมงผ่านไป ร่างสาวน้อยชุดเดรสมินิรัดรูปเข้าทรง ด้านหลังมีสายผูกเป็นโบตัวใหญ่สีชมพูน่ารัก จิลลาแต่งหน้าทำผมใหม่ เปลี่ยนลุคเดิมหวังสร้างประทับใจแก่ชายหนุ่ม
ตอนทุ่มหนึ่ง มีชายร่างสูงชุดสูทสีโลหิตเอารถมารับ โดยอ้างว่าเป็นคนของโจ้ มาส่งเธอยังหน้าคอนโดมิเนียมตามคำสั่งเจ้านายหนุ่ม สักพักมีบอดี้การ์ดสองคนยืนขนาบข้างจิลลาเดินเข้ามาในลิฟต์
คนรอบข้างอย่างเช่นพวกผู้ชายหันมองด้วยความสนใจ สาวสวยร่างเล็ก หน้าตาสวยคล้ายตุ๊กตา แต่งตัวประดับด้วยชุดแบรนด์เนม (ชุดที่เธอใส่ก็มีแต่เขาส่งมาแล้วบังคับ) เดาว่าหล่อนอาจเป็นลูกคุณหนูมาหาคนที่นี่
“เจ้านายรอคุณผู้หญิงอยู่ในห้องครับ”
เหล่าบอดี้การ์ดมาเฟียหนุ่มเขยิบถอยห่างจาก ผู้หญิงสำคัญของเจ้านาย ตรงหน้าประตูห้องส่วนตัว จิลลาพยักหน้ารับ รับคีย์การ์ดจากร่างสูงใหญ่ไม่ยิ้ม น่ากลัวเหมือนนายตัวเองแตะเปิดเข้าไปโดยอัตโนมัติ
“ล็อคประตูให้ด้วยสิครับน้องจิล”
“ทำไมต้องล็อคด้วยคะ”
“ไม่ต้องถามมาก พี่สั่งให้ล็อคก็คือล็อคครับ”
จิลลาก้มหน้างุด หันกลับมาล็อคประตูห้องเรียบร้อยก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอด พร้อมเผชิญหน้ากับเจ้าหนี้คนเดิม
“เขยิบเข้ามานั่งใกล้พี่สิครับ จะยืนนิ่ง ๆ แบบนั้นทำไม”
โจ้มองดูสินค้าชิ้นดีอยู่บนชุดเดรสสายเซ็กซี่ที่เขาตั้งใจเลือกชุดให้จิลลาใส่สุด ทว่าพอเห็นหญิงสาวแต่งตัวชุดเดรสกระโปรงสั้นติดโบด้านหลังกลับสวยน่ารักกว่าที่ตนเองคิดไว้มาก
“มานั่งตักพี่มา” ว่าพลางตบมือตักตัวเอง สาวน้อยไม่กล้านั่ง อยู่กับอดีตพี่รหัสของพี่ชายตามลำพัง
“เอ่อ จิลขอนั่งเก้าอี้นี้ดีกว่า เราจะได้คุยกันเรื่องสัญญาได้สะดวก”
“ไม่ไว้ใจหรือกลัวพี่จะทำอะไรน้อง?”
เมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกนิด ๆ ของแม่เนื้อกระต่ายหวาน หน้าตาผิวพรรณโดดเด่นออกมากระแทกตา ดวงตาคมกริบวาบฉายด้วยอารมณ์บางอย่างมองอีกฝ่าย นึกอยากแกล้งเธออีก
“จิลรู้ค่ะว่าการที่จิลยอมเป็นเด็กเลี้ยงของพี่เลี้ยงดูต้องไม่พ้นเรื่องนั้น แต่ขอเวลาให้จิลเตรียมใจสักนิดหน่อยนะคะ” แม่สาวน้อยบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน โจ้จำเป็นต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่กระโจนเข้าหาเหมือนหญิงอื่น
“เห็นพี่หน้าหื่น เอาหมดไม่เลือกเหรอ พี่ไม่ใช่คนประเภทโรคจิตบังคับฝืนใจน้อง นอนกับคนที่ไม่เต็มใจมันก็หมดอารมณ์”
บุคลิกเจ้าพ่อเงินกู้นั่งไขว่ห้าง รูปร่างหน้าตาโดดเด่น หยิบเอกสารสัญญาการเลี้ยงดูเด็กนักศึกษาจนกว่าจะเรียนจบจากลิ้นชัก วางลงบนโต๊ะยื่นให้คนนั่งฝั่งตรงข้ามได้ทำความเข้าใจ
ครั้งแรกที่เขาทำสัญญาเป็นกระดาษจริงจัง หากคู่นอนหรือคู่ควงคนอื่นก็แค่พวกผู้หญิงเข้ามาเสนอรายวัน แลกเปลี่ยนความสุขก็ผ่านไป โจ้ป้องกันตัวอย่างดี ไม่มีพลาดให้ใครท้องจับเขา ยกเว้นเขาตั้งใจจะมีลูกกับผู้หญิงที่ทำเอาใจเต้นแรง
“จิลไม่อ่านค่ะ จิลยอมทำทุกอย่าง ขอแค่จิลได้เรียนต่อ และช่วยพี่ชาย”
“4ปีต่อจากนี้ น้องจิลต้องย้ายมาอยู่กับพี่ทุกที่ ห้ามบอกให้ใครรู้เรื่องของเราโดยเฉพาะจอมเหนือ จิลคงรู้ใช่ไหมว่าหน้าที่ของจิลคือทำหน้าที่ปรนนิบัติดูแลพี่บนเตียงทุกคืน แล้วพี่จะให้ทุกอย่างตามที่จิลต้องการ”
“...”
“ทำตัวเป็นเด็กดี อยู่ในโอวาท เชื่อฟังพี่ แล้วพี่จะเลี้ยงดูจิลอย่างดี แต่ถ้าขัดใจพี่ ขอยกเลิกสัญญาพี่ก่อนสี่ปีเมื่อไหร่ จิลต้องหาเงินมาให้พี่เป็นค่าชดเชยสามเท่าภายในวันนั้น จิลฟังก่อนแล้วค่อยเซ็นก็ได้”
“...”
“ถ้าจิลเซ็นแล้ว น้องจะเปลี่ยนใจไม่ได้อีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะ จิลไม่มีทางเปลี่ยนใจ”
มือเรียวเล็กวางปากกาลงหลังเซ็นชื่อของตัวเองกำกับไว้ทำสัญญาการเลี้ยงดูผูกปิ่นโตเด็กนักศึกษาระยะเวลาสี่ปี รอยยิ้มอ่อนหวานทำให้เขามัวเมากับมัน
อย่ายิ้มเยอะได้หรือเปล่า น้องชายของโจ้อึดอัดแทบระเบิด ส่วนหัวเขาเปียกปอนไปหมด
“พรุ่งนี้จิลเก็บข้าวของย้ายมาอยู่ห้องพี่ ส่วนพี่ชายของจิล เดี๋ยวพี่จะบอกเองว่าอยู่ใกล้มหา’ลัย จิลจะได้ไม่ต้องไปเข้าเรียนสาย จอมเหนือคงไม่ว่างอะไร”
“งั้นจิลขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“มาเซ็นสัญญาแค่นี้ก็จะกลับแล้วเหรอ”
โจ้ใช้ความไวของตัวเองเก็บเอกสารสัญญาลงบนลิ้นชักแล้วล็อคเอาไว้ มุมปากหนากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อจิลลายอมรับเป็นเด็กเลี้ยงของมาเฟีย เธอรีบเซ็นจึงไม่ทันอ่านข้อความบางอย่าง
‘ข้อสุดท้ายเด็กเลี้ยงของเขาต้องอยู่กับเจ้าของสัญญาจนกว่าอีกฝ่ายจะพึงพอใจ’
“คะ?”
“กินข้าวมาหรือยัง”
“ยังค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นมากินข้าวกับพี่สิ พี่กินข้าวคนเดียวมันเหงา”
“พี่โจ้ไม่เหงาหรอกค่ะ มีแต่คนอยากกินข้าวกับพี่ตั้งเยอะแยะ”
แล้วผู้หญิงเจ้าของปลายสายดังแทรกมาตอนช่วงกลางวัน ทำไมชายหนุ่มถึงไม่ชวนสาวสวยคนนั้นมากินข้าวล่ะ
“ผู้หญิงคนอื่นที่ไหนกัน พี่ไม่มีหรอก มีแต่น้องจิลคนเดียว”
“ไม่จริงหรอก จิลได้ยินเสียงผู้หญิงตอนที่พี่โจ้โทรมา”
“น้องจิลหึงพี่เหรอครับ”
“เปล่าค่ะ จิลจะหึงพี่โจ้ทำไม จิลรู้สถานะตัวเองดี”
จิลลาเบิกตากว้างตกใจเมื่ออีกฝ่ายคว้าจับข้อมือเรียวเล็กเข้ามานั่งบนห้องอาหาร ใต้เทียนจุดไฟเพิ่มบรรยากาศสุดแสนโรแมนติก อาหารตรงหน้าเต็มโต๊ะคล้ายกับกินกันตั้งสิบคน กินกันเพียงสองคนไม่หมดหรอก
“อาหารมาหลายอย่าง พี่โจ้กินคนเดียวหมดเหรอคะ”
“ไม่หมดก็เหลือไว้กินพรุ่งนี้ก็ได้”
“ลงมานั่งกินข้าวกับพี่ พี่ไม่มีวันทำอะไรหรอก ถ้าน้องไม่เต็มใจ”
“ค่ะพี่โจ้”
จิลลาเชื่อใจอีกฝ่าย ด้วยความรู้จักสนิทสนมกันหลายปี พี่โจ้เขาเป็นคนดี สุภาพบุรุษ ไม่เคยรังแกหรือคิดลามกกับผู้หญิง แม้ว่าจะมีพวกผู้หญิงผ่านเข้ามาในชีวิตก็ตาม เขาคิดกับเธอเพียงน้องสาว
ทว่าจิลลาคิดผิดถนัด ค่ำคืนนั้นคือคืนแรกของการเปิดซิงเด็กเลี้ยงดู เด็กสาวสิบแปดปีกับพลาดท่าไวน์เสียสาวที่เขาบอกว่ามาจากโรงบ่มไวน์ชั้นดี แต่เธอก็เตรียมใจแล้วยอมตกเป็นของคนที่เธอแอบหลงรัก
นั่นคือจุดเริ่มต้นของการเป็นเด็กเลี้ยงของมาเฟียหนุ่มไร้หัวใจ แววตาใสซึ่งเปิดพรืดเล็กน้อย บ่งบอกชัดว่าจิลลาตกอยู่สภาวะเตรียมคอพับคออ่อนลงในอ้อมกอดพี่โจ้
ยิ่งใกล้ชิดสี่ปี หัวใจยิ่งถลำลึก ไม่มีวันไหนที่หญิงสาวเลิกรักเขาไม่ได้สักที...
- ผู้เขียน
