"พี่หมอพัฒน์คะ อัญชันกลับก่อนนะคะ"
เราสองคนเดินมาที่รถ โดยไม่มีใครพูดอะไร
เป็นอีกครั้งที่บรรยากาศดูตึงเครียด ผมขับรถพาอัญชันออกจากโรงแรมมาได้ซักพัก
"เป็นอะไร"
ผมถามคนที่เอาแต่กอดอก มองออกไปนอกรถ โดยไม่หันหน้ามามองผมซักนิด ตั้งแต่ขึ้นรถมา ทั้งที่ผมไม่พอใจที่เธอไปรู้จักกับไอ้เจษ
ที่เป็นคู่แข่งทางธุรกิจแท้ๆ
"ป่าวค่ะ...ง่วง"
ง่วงอะไรตาใสขนาดนั้น
"แล้วหนูไปรู้จักกับไอ้เจษได้ไง"
นี่แหละที่ผมคาใจ ไอ้นี่มันเหลี่ยมเยอะจะตาย
"พูดไปแล้วว่าเคยไปนั่งที่คาเฟ่เขา รึพี่คิดว่าไง"
เธอตอบผมด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงวีน จากที่ผมโกรธเธอกลายเป็นว่าผมต้องง้อหรอกเหรอเนี่ย
"เปล่าพี่แค่/แค่อะไรคะคิดว่าหนูจะมีผู้ชายเยอะ เหมือนที่พี่มีผู้หญิงเยอะรึไงกัน"
ตอนนี้อัญชันเหมือนเชื้อเพลิงดีๆนี้เอง ไม่ว่าจะพูดอะไรก็เหมือนเอาน้ำมันไปราดแล้ว
"รอหนูหายเมาแล้วเราค่อยคุยกัน"
ขืนคุยตอนนี้มีหวังทะเลาะกันตายเลย
"คุยมาเถอะค
