"สวัสดีครับผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ ไม่ทราบว่าทางผู้เสียหาย พอจะให้การได้รึยังครับ"
เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินมาหยุดที่หน้าห้อง
ผมรีบเดินเข้าไปหาน้อง ไม่รู้เธอพร้อมจะเล่าหรือเปล่า
"เล่าได้ไหม ถ้าไม่อยากเล่าพี่จะให้เจ้าหน้าที่กลับไปก่อน"
ดวงตาอัญชันมีแววเศร้าและตื่นกลัว จับมือผมเอาไว้แน่น
"เล่าค่ะ"
เจ้าหน้าที่ทำการบันทึกคำให้การ พร้อมกับคนตัวเล็กที่เล่าทั้งน้ำตา ตั้งแต่โดนตามยิงจนถึงตอนเข้าไปในป่า ยิ่งตอนที่เธอบอกว่ากินน้ำจากลำธารเพราะหิว ผมถึงกับน้ำตาไหลพราก เพราะสงสารน้องเอามากๆ พอเธอให้การเสร็จเจ้าหน้าที่ก็กลับไป
"ภูมินทร์พวกกูกลับก่อน น้องอัญชันครับพวกพี่ต้องกลับก่อน ยังไงก็หายไวๆนะครับ"
"พวกฉันกลับก่อนนะแก หายไวๆนะ พวกหนูกลับแล้วนะคะคุณพ่อ"
หลังจากที่คุยกันอยู่นาน เพื่อนๆก็แยกย้ายกันกลับ เพราะอยากให้อัญชันได้พักผ่อน รวมทั้งพ่อทั้งสองด้วย
"เป็นยังไงบ้างครับ มีอาการอะไรผิดปกติไหม"
