"นายไหวไหมครับ ให้ผมช่วยแบกไหมครับนาย"
อาทิตย์ที่เดินถือเชือกเจ้าบุญทิ้งอยู่ เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรฉันยังไหว"
ผมยังเดินไปข้างหน้าไม่หยุด ดีแค่ไหนแล้วที่ตามหาน้องเจอ แค่นี้ผมทำได้สบายมาก
"พี่ภูมินทร์หนูขอน้ำกินหน่อย"
อัญชันพูดเสียงแผ่วเบา ตอนนี้เหลือไม่ถึงสามกิโลแล้ว อีกไม่นานก็นาจะถึงรถ
"พักกันก่อน"
ผมตะโกนบอกลูกน้อง และค่อยๆวางคนตัวเล็กลงจากหลัง
"น้ำครับ"
ผมส่งน้ำให้อัญอันดื่ม พร้อมลูบผมเธอเบาๆ ยิ่งมองยิ่งสงสาร
"ออกเดินทางต่อเลย โทรเรียกรถพยาบาลด้วย"
อาการของน้องตอนนี้ ต้องพบหมออย่างเร็วที่สุด
"ครับนาย"
พวกเราออกเดินทางต่อ ประมาณ1ชม.ก็มาถึงตรงจุดปักหมุด พร้อมกับรถพยาบาลที่จอดรออยู่แล้ว
"อัญชันเราถึงมือหมอแล้วนะ"
ตอนนี้น้องหมดสติไปแล้ว หมอรีบเข้าช่วยเหลือและนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที
ผมนั่งไปบนรถกับน้องด้วย และจับมือน้องไว้ตลอดทาง ทำไมน้องต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย แต
