“แว โอนึล ตารา แซงกากี...” ฉันสะดุดแล้วพยายามเค้นความคิด ‘แซงกากี...’ แล้วอะไรต่อนะ ฉันยกกระดาษที่มีลายมือของซอนมินซึ่งเขียนคำอ่านไว้ให้ ‘แว โอนึล ตารา แซงกากี มานึนจี’
“มานึนจี ๆ” ฉันท่องจำให้เข้าหัว แล้วท่องใหม่อีกรอบพร้อมทำนองดนตรี “‘แว โอนึล ตารา แซงกากี มานึนจี~”
“มึงเป็นอะไรเนี่ย?” ฉันหลุดจากทำนองในหัวแล้วหันไปหาภัทรที่ทำหน้างงกับการกระทำของฉัน
“เพื่อนนายก็กำลังท่องเนื้อเพลงจีบผู้ชายอยู่อะดิ” เสียงสำเนียงการพูดที่เกือบจะชัดของซอนมินซึ่งนั่งกินข้าวอยู่ข้างฉันก็เอ่ยตอบแทน
“จีบผู้ชาย ? อะไรวะ มึงจะร้องเพลงจีบพี่เกียร์เหรอ” มันถาม และฉันรีบตีแขนมันที่อยู่บนโต๊ะ
“มึงพูดเบา ๆ” ฉันหันซ้ายหันขวาพบว่าพี่เกียร์อยู่ไกลพอสมควรก็หันไปว่าเพื่อนต่อ “พูดดังขนาดนี้มึงไม่ตะโกนไปเลยล่ะ”
“ได้ใช่ไหม” มันเลิกคิ้วกวนประสาท พอเห็นว่าฉันไม่เล่นด้วยมันเลยทำหน้าบูด “เออ ๆ โทษ ว่าแต่เพลงอะไรวะ”
มันวางช้อ
