“อึก !” ฉันสะดุ้งตื่นบวกกับความรู้สึกพะอืดพะอมจนต้องเด้งตัวไปยังห้องน้ำภายในห้องแล้วขย้อนทุกอย่างออกมาเสียงดัง จนกระทั่งไม่มีอะไรออกมาแล้วจึงนั่งกองลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงพร้อมเหงื่อที่ผุดออกมาตามกรอบหน้า ลากสายตามองไปรอบ ๆ พบว่าตอนนี้อยู่ที่ห้องนอนแขก
มาอยู่ที่นี่ได้ไงนะ?
เดินโผเผไปที่เตียงอีกรอบก็รู้สึกประหลาดใจกับแสงสว่างที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนเบิกตากว้างอย่างงุนงง ทำไมหน้ามันขึ้นว่าฉันคุยกับพี่เกียร์ และตัวเลขจับเวลายังคงนับไปเรื่อย ๆ เป็นจำนวนกว่า 4 ชั่วโมง
“ฮะ ฮัลโหล”
ฉันลองแนบหูเข้ากับโทรศัพท์เพื่อทดสอบดูว่าปลายสายจะตอบโต้อะไรมั้ย ในหัวก็ยังค้นความคิดว่าตัวเองไปโทรคุยกับเขาตอนไหน?
[กุกกัก ๆ …] เกิดเสียงดังขึ้นนิดหน่อย แสดงว่าเป็นการคาสายกันอยู่จริง ๆ ตั้งแต่เมื่อคืน เพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงงัวเงียส่งกลับมา [สร่างแล้วเหรอครับ กี่โมงแล้วเนี่ย ฮ้าว!]
“พี่เกียร์คาสายทั้งคื
