ตลอดการเดินทางอันยาวนานคนในรถก็หากิจกรรมกันมาทำบ้าง หลังรถบางทีก็หาไพ่ที่มีคนเตรียมมานั่งเล่นกันสนุกสนาน หาคนแพ้โดนลงโทษให้ทำอะไรแปลก ๆ แต่เล่นกันไปพักเดียวเท่านั้น พลังอันล้นหลามก็ค่อย ๆ น้อยลง ๆ จนกระทั่งสลบไสลกันในที่สุด
นานนับสิบชั่วโมงที่นั่งอยู่บนรถบัส พอถึงที่หมายให้ได้ยืดเส้นยืดสายพอสมควรก็พากันช่วยขนข้าวของขึ้นรถเฉลี่ย ๆ กันไปกับรถที่ทางชาวบ้านจัดหาให้ ระหว่างทางก็ไม่ได้สบายถนนหนทางไม่ได้เรียบลื่นเหมือนดั่งเมืองหลวง หลายครั้งที่พวกเราต้องลงไปช่วยพี่ ๆ ดันรถเพราะติดหลุม แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็หัวเราะไม่ได้มีคนบ่นอะไร
หมู่บ้าน xxx 16.30 น.
“เอากระเป๋าของตัวเองไปเก็บนะ” เฮียตบมือสามครั้งตะโกน ในขณะที่พวกเราขนของกันเสร็จ แล้วผายมือไปที่ชายวัยกลางคนซึ่งยืนยิ้มท่าทางใจดีอยู่ “นี่คือครูหลอง เป็นครูประจำของที่นี่ เขาจะพาไปที่พักนะ”
พวกเรายกมือไหว้แล้วแยกย้ายตามไปที่พักเพื่อเก็บของ เฮี
