1 ชั่วโมงต่อมา ณ บ้านของวาฬ
ปึก!
ประตูรถฝั่งข้างคนขับปิดลงเต็มแรงด้วยความหงุดหงิด อารมณ์ที่ฉุนเฉียวจนควบคุมไม่ได้เหมือนฉันอยู่กับสงครามประสาทตลอดทาง ภาวนาให้ถึงบ้านก่อนที่จะยื่นมือไปบีบคอเพื่อนตัวเอง
เมื่อมาถึงที่หมายและรถจอดนิ่งได้สำเร็จก็รีบลงจากรถ แล้วเดินตรงไปยังประตูรั้วใหญ่เพื่อกลับบ้านตัวเอง ซึ่งเพียงเดินมาได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ถูกฝ่ามือใหญ่จับเข้าแขน แล้วดึงตัวฉันไว้ให้หันกลับมาประจันหน้าเจ้าของฝ่ามือ
หมับ!
“จะไปไหน” ทั้งเสียงและแววตาของวาฬในเวลานี้ไม่ได้ขี้เล่นหรือใจดีอย่างที่คนอื่นได้รับ
“กลับบ้าน”
“อย่างี่เง่านะโป๊ย อยากตายห่าก่อนหรือไง คำพูดว่าต้องอยู่กับกูตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงลืมไปแล้ว?”
“งี่เง่าเหรอ… นี่กูงี่เง่าเหรอ” ฉันยกมือขึ้นใช้นิ้วชี้เข้าหาตัวแล้วย้อนถามกลับคนตรงหน้า งี่เง่าตรงไหนมิทราบ! คนที่พูดจาไม่ดีกับฉันก่อนก็คือตัวเองแท้ ๆ ยังจะกล้ามาว่าคนอื่นอีก
“อือ” คำถามได
