ท่านอ๋องรีบเร้นกายหลบอยู่ด้านบนหลังคาอีกฝั่ง แต่เมื่อหันไปมองที่กงเหรินซินกลับเห็นว่าเป็นสาวใช้ของนางอีกคนที่เดินเข้ามาเท่านั้น
“อันเมี่ยนเจ้าเองหรือ”
“ข้าเองเจ้าค่ะคุณหนู เห็นแสงไฟยังสว่างอยู่เลยเดินมาดู คุณหนูควรจะพักผ่อนได้แล้วนะเจ้าคะ”
“ดึกแล้วงั้นหรือ ข้าเองก็ไม่ทันรู้ตัว”
“เจ้าค่ะ เกือบเข้ายามซื่อ (21.00 น.) แล้วเจ้าค่ะ”
“ดึกป่านนี้แล้วงั้นหรือ ช่างเถอะว่าแต่เหตุใดเจ้ายังไม่นอนเล่าอันเมี่ยน”
“ข้านอนไม่หลับเจ้าค่ะ รู้สึกตื่นเต้นเพราะอีกสองวันศิษย์ของสำนักไป๋ซานจะมาถึงเมืองหลวงก็เลยออกมาเดินเล่น พอเห็นแสงไฟที่โรงฝึกจึงเดินมาดูเจ้าค่ะ”
“จริงสินะหลังจากที่เจ้าส่งจดหมายไปบอกก็คงจะใกล้เวลาที่พวกเขาจะเดินทางมาแล้ว เอาล่ะเช่นนั้นก็กลับไปพักผ่อนเถอะข้าจะไปอาบน้ำสักหน่อย”
“อาเจิงเตรียมน้ำให้ท่านอยู่นานแล้ว รีบกลับไปอาบน้ำเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวน้ำจะเย็นเสียหมด”
“อืม เจ้าก็พักผ่อนเถอะ”
“เจ้
