“เฟิงลี่เจินข้าบอกให้เจ้าหยุด!!”
ลี่เจินสะบัดหน้าหนีแต่หลาย ๆ คนรวมถึงเสี่ยวเหยาและอันเมี่ยนนั้นรู้สึกดีใจที่มีคนพูดตรง ๆ เช่นนี้กับเฟิงลี่เจินสักที ตลอดทางที่มานี้นางก็เอาแต่บ่นร้อน เหนื่อยและไหนยังจะมาบ่นว่าให้จวนพักแล้วเหตุใดไม่มีสาวใช้ให้อีก ซึ่งทำให้หลายคนเอือมระอากับพฤติกรรมเช่นนี้ของนางมาก
“ข้าบอกให้เจ้าขอโทษคุณหนูกงเดี๋ยวนี้ ได้ยินหรือไม่”
“ศิษย์พี่ แต่ว่า…”
เฉินกวนหันไปใช้สายตาดุกับเฟิงลี่เจิน เมื่อเหรินซินเห็นสายตานี้นางจึงจดจำเรื่องที่หน้าผาบนเขาตงซานในคืนนั้นได้ทันที สายตาเลือดเย็นนี้ที่ทำให้นางตัดสินใจละทิ้งชื่อของเยว่ชิงชิง
“ข้าขอโทษ!”
“เฟิงลี่เจิน!”
เมื่อพูดเสร็จแล้วนางก็รีบหันกลับไปในจวนทันทีโดยที่ไม่รอให้เฉินกวนพูดอะไรอีก เฉินกวนหันมาขอโทษนางอีกครั้งแต่นางไม่อยากรับแล้ว
“ช่างเถอะ ก็คงจะมีบ้างที่จะมีคนที่คนพาลมักจะปะปนอยู่กับคนดี ข้าไม่ถือสาคนเช่นนางหรอกไม่ต้องห่วง
