“พี่รอง ท่านหมายถึงผู้ใดงั้นหรือ… สำนักไป๋ซานงั้นหรือ”
“หมิงไป๋เหล่ย” องค์ชายหกหันมาถามพี่ชายอย่างใคร่รู้ พวกเขาพึ่งจัดการเรื่องที่พักของสำนักกังซู่เสร็จเรียบร้อยจึงได้เดินลงมา แต่เมื่อเห็นว่าหมิงชินอ๋องหยุดเดิน เขาจึงเกิดความสนใจและต้องตกใจเมื่อหันไปมองโต๊ะของกงเหรินซิน
“นั่นคุณหนูสามสกุลกง มิใช่ว่าท่านเกลียดนางหรอกหรือเหตุใดท่านถึงอยากจะเข้าไปทักทายนางกันเล่า”
“น้องหก เจ้ารีบไปทำธุระที่ร้านหยกมิใช่หรือ เจ้ารับปากกับรองเจ้าสำนักว่าจะเอาตราหยกไปซ่อมให้เขานี่”
“จริงด้วยเกือบลืมไปเลยเช่นนั้นข้าไปก่อนล่ะ แล้วท่านไม่ไปหรือ”
“ยัง เจ้าไปก่อนเถอะ”
“ก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”
องค์ชายหกเดินออกจากร้านไปแล้ว ท่านอ๋องจึงได้เลือกที่นั่งซึ่งห่างจากทั้งสองไม่มาก เขานั่งหันหลังให้นางโดยที่เหรินซินซึ่งกำลังสนใจเพียงเฟิงลี่เจินที่แอบดูอยู่อีกฝั่ง นางไม่ทันได้สังเกตท่านอ๋องที่เดินมานั่งด้านหลังของนาง
“แคว้นเจีย
