“แต่ว่าหากท่านอ๋องกลับไปเช่นนี้จะเป็นหวัดเอานะเพคะ”
“ข้าแข็งแรงกว่าที่เจ้าคิด รีบเข้าไปเถอะ”
“เช่นนั้นหม่อมฉันทูลลาเพคะ”
ท่านอ๋องยืนมองนางเดินกลับเข้าไปในจวนจนประตูปิด จึงได้รีบกลับไปที่จวนในทันทีและเรียกตันฉินออกมากลางดึกด้วยเรื่องสำคัญ
“เจ้ารีบให้คนไปติดตามจวนสกุลกงที่มีศิษย์สำนักไป๋ซานพักอยู่ ตามสืบให้ข้าทีว่ามีผู้ใดบ้างที่เป็นคนมาจากแคว้นเจียงหร่าน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“จริงสิตันฉิน ให้คนของเราเฝ้าจับตาเฉินกวนศิษย์สำนักไป๋ซานให้ดี ข้าต้องรู้ทุกการเคลื่อนไหวของเขา”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ตันฉินกำลังจะเดินออกไปรอบที่สามแต่ท่านอ๋องก็เรียกไว้อีกครั้ง
“ตันฉิน!”
“เอ่อ… พ่ะย่ะค่ะ”
“อากาศหนาว ๆ เช่นนี้… หากว่าส่งโสมชั้นดีกับขิงต้นฤดูหนาวไปให้ เจ้าคิดว่านางจะ… ส่งคืนมาเหมือนของขวัญครั้งก่อนหรือไม่”
ตันฉินยืนนึกอยู่พักใหญ่กว่าจะเข้าใจที่ท่านอ๋องทรงตรัส
“อ๋อ พระองค์ทรงหมายถึงจะส่งโสมและเครื่องดื่มบำรุง
