บทที่ 2 เจ้าสาวสวมรอย1
704 คำ
บนท้องถนนที่เปล่าเปลี่ยวไร้ผู้คน มีเพียงความมืดมิดโรยตัวเข้าปกคลุมให้ยิ่งดูอ้างว้างน่าหวาดหวั่น ราวกับเป็นเส้นทางเดินไปสู่ความตาย เส้นเครื่องยนต์ดังกระหึ่มจากฝ่าเท้าที่เหยียบคนเร่งของหญิงสาวผู้จมอยู่ในความโศกเศร้า
โปรดปรีดาขับรถออกจากบ้านสามีโดยไม่ลดความเร็วลงเลย แม้น้ำตาจะอาบหน้าจนมองแทบไม่เห็นทาง แต่เธอก็ไม่คิดจะเช็ดออก คล้ายต้องการปลดปล่อยความเจ็บปวดออกมาให้หมด ถึงจะรู้ดีว่าไม่มีหมดต่อให้เธอร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดก็ตาม
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมพี่ดอมถึงเกลียดโปรดมากขนาดนี้” น้ำเสียงสั่นเครือตัดพ้อเจือเสียงสะฮื้นฮัก น้ำตาหลั่งรินเป็นทางไม่หยุด ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ความสัมพันธ์ที่เคยดีๆ ระหว่างเราจะพลิกผันน่าเศร้าเช่นนี้ จากคนที่เคยสนิทสนมเอ็นดูก็แปรเปลี่ยนเป็นความรังเกียจเดียดฉันท์ ทั้งที่ตอนที่เราพบกันครั้งแรก เรายังมองตาส่งยิ้มให้กันอยู่เลย
โปรดปรีดาพบชายหนุ่มครั้งแรกในวันปฐมนิเทศน์ เขาเป็นรุ่นพี่เรียนคณะบริหารการเงินและการตลาดที่อายุมากกว่าเธอสามปี บังเอิญวันนั้นที่เขามาเป็นพี่เลี้ยงคอยแนะนำน้องๆ เธอเก็บกระเป๋าเงินที่เขาทำหล่นได้
“พี่คะๆ นี่ของพี่ที่ทำตกไว้รึเปล่าคะ” โปรดปรีดาคลี่ยิ้ม พลางยื่นกระเป๋าสตางค์หนังสีดำให้รุ่นพี่หนุ่มที่นึกเตะตาตั้งแต่แรกเห็น เขาทั้งสูงทั้งขาวและหล่อเหลา ใบหน้าคมเข้มตามสไตล์ที่เธอชอบ แค่เห็นแวบเดียวก็สะดุดตาแล้ว ยิ่งเวลายิ้มที่น่ามองจนเธอละสายตาไม่ได้ คอยแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ จนได้ยินเพื่อนเขาเรียกว่า ‘ไอ้ดอม’ ถึงได้รู้ว่าเขาชื่อดนุวัศ วรรณโชติสิริ เป็นเดือนคณะคนดังของมหาวิทยาลัยรัฐชั้นนำแห่งนี้
“ขอบคุณครับ” เขาเอื้อมมือมารับกระเป่าเงินไปเหน็บไว้ที่กระเป่าหลังกางเกง เห็นแล้วเธอก็ย่นหัวคิ้ว อดที่จะเตือนเขาไม่ได้ว่า
“ไว้แบบนั้นอาจจะหล่นหายอีกก็ได้นะคะ”
คนฟังยิ้มอ่อน สายตาที่มองเธอเจือแววอบอุ่นนุ่มนวล
“ขอบใจที่เตือน พี่จะระวังให้มากขึ้น” เขายัดกระเป๋าเงินลงไปลึกๆ ยกมือตบกระเป๋ากางเกงให้เธอดูว่าเข้าไปลึกจนสุดแล้ว รับรองว่าคราวนี้ไม่หล่นแน่ๆ ก่อนจะเอ่ยกับเธอยิ้มๆ ว่า
“พี่ขอเลี้ยงน้ำเราเป็นการขอบคุณได้มั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง ไม่ต้องเลี้ยงหรอกค่ะ” โปรดปรีดาโบกมือบอกปัดด้วยความเกรงใจ
“ไม่ได้สิ ทำดีต้องได้รางวัล”
“แต่ว่า...” เธอกลัวว่ามันจะไม่เหมาะ เดี๋ยวใครจะนินทาหาว่าเธอขี้ประจบรุ่นพี่ ดูเหมือนดนุวัศเองก็พอจะเข้าใจในความเด่นดังของตัวเอง จึงเอ่ยให้เธอสบายใจขึ้นว่า
“แค่ร้านค้าใกล้ๆ ตรงนั้นเอง”
โปรดปรีดามองตามอย่างชั่งใจ เห็นว่าเป็นเพียงร้านค้าเล็กๆ ในมหาวิทยาลัยเท่านั้นคงไม่เป็นอะไร จึงตอบตกลง
“ก็ได้ค่ะ”
เธอเดินตามรุ่นพี่หนุ่มไปห่างๆ ดนุวัศซื้อขาเขียวมาเปิดขวดยื่นส่งให้เธอเหมือนกับของตัวเอง แล้วยื่นอีกถุงใหญ่ๆ ให้เธอด้วย
“ส่วนถุงนี้เอาไปฝากเพื่อนๆ เราด้วย”
“อย่าเลยค่ะ เปลืองเงินเปล่าๆ” โปรดปรีดาส่ายหน้าไม่ยอมรับของ พอจะรู้อยู่หรอกว่าเขาใจดีอยากจะช่วยให้เธอหาเพื่อนได้ง่ายขึ้น แต่เธอไม่ได้ทำอะไรมากจึงไม่กล้ารับไว้จริงๆ กระนั้นเขาก็ยังฉวยข้อมือเธอยัดถุงใส่มือให้อยู่ดี จะคืนให้ก็ไม่ทันเพราะเขาวิ่งไปตามเสียงเรียกของเพื่อนๆ เสียแล้ว
“แล้วเจอกันนะ”
รุ่นพี่หนุ่มหันกลับมายิ้มกว้างให้เธอ ทำเอาโปรดปรีดาตะลึงงันถึงกับเหม่อไปชั่วขณะ รู้ตัวอีกทีดนุวัศก็หายไปจากสายตาแล้ว
- ผู้เขียน
