ร้ายจำนนรัก

บทที่ 2 เจ้าสาวสวมรอย2

หลังจากวันนั้นเราก็ได้พบกันอีกจริงๆ โปรดปรีดาใจเต้นตึกตักเมื่อดนุวัศเดินตรงเข้ามาหาเธอในกลุ่ม ก่อนจะเดินเลยไปหยุดตรงหน้าเปรมปรีดีพี่สาวฝาแผดของเธอ ทีแรกยังคิดว่าเขาจำเธอกับแฝดพี่สลับกัน แต่เขากลับเรียกชื่อพี่สาวเธออย่างชัดเจนไม่มีแววสับสนเลยสักนิด

“น้องเปรมมีแฟนรึยังครับ พี่ชอบเรา ขอจีบได้มั้ย”

ดนุวัศออกตัวแรงและจีบพี่สาวเธออย่างเปิดเผย ทั้งคู่ต่างก็สวยหล่อและโดดเด่นจนทุกคนพากันเชียร์ให้คบกัน ผิดกับเธอที่แม้จะมีใบหน้าเหมือนพี่สาว แต่ชอบอยู่อย่างเงียบๆ ไม่เป็นจุดเด่นเหมือนเปรมปรีดี ไม่นานทั้งคู่ก็ตกลงเป็นแฟนกัน แม้จะผิดหวังที่ได้รู้ว่าคนที่เขาชอบไม่ใช่เธอ แต่โปรดปรีดาก็ทำได้แค่เก็บงำความเสียใจหลบอยู่ในมุมเงียบๆ คนเดียว เฝ้าแอบรักเขาข้างเดียวต่อไป พร้อมทั้งอวยพรให้คนที่เธอรักทั้งคู่มีความสุข

ความรักของพวกเขาเป็นไปด้วยดีและหวานชื่น แม้กระทั่งตอนที่ดนุวัศไปเรียนต่อที่เมืองนอกสองปี แต่ดูจะไม่เป็นอุปสรรคเลยสักนิด ตอนที่เขากลับมาเพื่อเรียนรู้งานและรับช่วงต่อบริษัทต่อจากบิดาก็ขอจองตัวหมั้นหมายกับเปรมปรีดีกินเวลาสามปี พอก้าวขึ้นดำรงตำแหน่งประธานต่อจากบิดาเขาก็ขอพี่สาวเธอแต่งงาน

แหวนเพชรที่เขาสั่งทำเป็นพิเศษเพียงวงเดียวในโลกถูกสวมอย่างบรรจงลงบนนิ้วนางของเปรมปรีดีท่ามกลางความชื่นมื่นยินดีของทั้งสองครอบครัวและเพื่อนสนิท มีเพียงเธอที่ฉากหน้าฝืนยิ้ม แต่ข้างในนั้นร้องไห้ใจแทบขาด เพราะเฝ้าฝันลมๆ แล้งๆ ว่าอยากให้คนที่ดนุวัศขอแต่งงานเป็นตัวเอง ทั้งที่หน้าตาของพวกเราเหมือนกันแท้ๆ แต่คนที่เขารักกลับไม่ใช่เธอ และไม่เคยเป็นเธอเลย

“เปรม...เปรมอยู่ที่ไหน โปรดทนไม่ไหวแล้ว” หญิงสาวสะอึกสะอื้นคิดถึงพี่สาวจับใจ น้ำตาก็ยิ่งไหลพรากเมื่อหวนนึกถึงภาพสุดท้ายของเปรมปรีดีที่เธอเห็น

ก่อนวันแต่งงานหนึ่งอาทิตย์พี่สาวเธอมีท่าทีแปลกๆ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พูดกับเธอบ่อยๆ ว่าคิดถูกรึเปล่าที่ตกปากแต่งงานกับดนุวัศ หล่อนไม่แน่ใจว่ารักคู่หมั้นหนุ่มจริงๆ หรือไม่ ตอนนั้นเธอเข้าใจว่าเป็นอาการจิตตกคิดมากของคนที่เป็นเจ้าสาวจึงคอยปลอบใจ แต่เปรมปรีดีอาการกลับไม่ดีขึ้นเลย ซ้ำยังร้องไห้ด้วยความเศร้าโศกราวกับคนอกหักช้ำรัก

หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้น แฝดพี่ของเธอหนีไปก่อนวันแต่งงานเพียงสามวัน ทิ้งจดหมายที่ระบุคำขอโทษเต็มไปหมด แต่ไม่ยอมบอกเหตุผลที่ตัดสินใจอย่างนี้ พ่อแม่เธอเครียดจนแทบเป็นบ้า ไม่กล้าบอกครอบครัวดนุวัศด้วยกลัวจะส่งผลกระทบร้ายแรง ผู้คนในแวดวงธุรกิจต่างรู้ดีว่าตระกูลวรรณโชติสิริทรงอิทธิพลมากแค่ไหน ใช่ว่าจะยอมถูกใครลูบคมได้ง่ายๆ ขืนทำให้เสียหน้าหรือไม่พอใจอาจต้องประสบกับภาวะวิกฤตล้มละลายโดยไม่ทันตั้งตัว

ครอบครัวเธอทำได้แค่เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพียรพยายามส่งคนออกตามหาเปรมปรีดี แต่ด้วยเวลากระชั้นชิดทำให้เป็นเรื่องยากที่เจอตัวได้โดยง่าย เธอที่เป็นแฝดน้องจึงถูกพ่อแม่ขอร้องแกมบังคับว่า

“โปรดช่วยเป็นเจ้าสาวแทนเปรมได้มั้ย ถือว่าช่วยครอบครัวเราแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันไปก่อน พ่อจนปัญญาแล้วจริงๆ”

โปรดปรีดามองสีหน้าดำคล้ำคร่ำเครียดของบิดาด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ถึงจะเข้าใจและเห็นมากแค่ไหน แต่อย่างไรสิ่งที่พ่อแม่เธอเลือกก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีนัก

“มันจะดีเหรอคะ ถ้าฝ่ายนู้นเขาจับได้ว่าพวกเราหลอกเขาละก็ ทางเราจะแย่ยิ่งกว่าเดิมนะคะ”

“แต่พ่อไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้แล้วจริงๆ โปรดก็รู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่มาก วันมะรืนก็ถึงวันแต่งงานของเปรมแล้ว เรามีเวลาไม่พอที่จะตามหาเปรมกลับมา แล้วพ่อก็ไม่รู้ว่าจะไปตามเปรมได้ที่ไหนด้วย เราลองช่วยกันถามเพื่อนของเปรมทุกคนและที่ๆ เปรมน่าจะไปมาหมดแล้ว”

“เราบอกความจริงกับพี่ดอมดีมั้ย ลองปรึกษากันเพื่อหาทางออกดู เขาอาจจะเข้าใจถึงความจำเป็นของฝ่ายเราก็ได้”

“แล้วโปรดจะให้พ่อไปบอกเขาว่ายังไง บอกว่าเปรมหนีไปเพราะไม่อยากแต่งงานแบบนั้นเหรอ แล้วดอมเขาจะรู้สึกยังไงล่ะ จะเจ็บปวดเสียใจมากแค่ไหนที่จู่ๆ เจ้าสาวก็หนีไปเฉยๆ โดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรเลย ทั้งๆ ที่รักกันดีมานานตั้งหลายปี”