บทที่ 3 ตายก็ตายไป 2
813 คำ
“คุณกลับไปก่อนเถอะ วันนี้ผมไม่มีอารมณ์”
“ทำไมล่ะคะ ทำไมคุณถึงไม่ยอมแตะต้องมิดาเลย ไม่ยอมจูบมิดาด้วยซ้ำ มิดาไม่สวยเซ็กซี่หรือไม่เร้าใจคุณมากพอรึไงคะ งั้นคุณก็บอกมิดามาสิคะว่าต้องการให้มิดาทำแบบไหน ท่าไหน มิดาจะทำให้คุณมีความสุขถึงใจเลยค่ะ”
ยิ่งฟังคำพูดกร้านโลกไร้ยางอาย ดนุวัศก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจคนพูดมากกว่าเดิม เขาข่มอาการมวนในท้องออกปากไล่รมิดาเสียงเข้มว่า
“ออกไป! ผมอยากอยู่เงียบๆ”
คนถูกไล่ชะงักกึก แทบไม่เชื่อหูว่าสาวสวยร้อนแรงที่ผู้ชายพากันวิ่งไล่ตามเป็นพรวนอย่างหล่อนจะถูกออกปากไล่สองครั้งติดๆ กันอย่างไม่ไยดี ทั้งที่พวกเราต่างก็ร้อนฉ่า แค่สลัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยก็กระโจนเข้าใส่ขย่มโยกกันอย่างถึงอกถึงใจได้แล้วแท้ๆ
ดนุวัศมีปัญหารึเปล่า?
“มิดาไม่กลับค่ะ เราต้องให้รู้เรื่อง มิดาจะไม่ยอมให้คุณทำเหมือนมิดาไม่มีความหมายแบบนี้อีกแล้วนะคะ”
“ผมบอกให้คุณกลับไปเดี๋ยวนี้ ไป!!!”
ดนุวัศตะคอกเสียงดังพลางชี้นิ้วไล่ ดวงตาเกรี้ยวกราดมองขึงคนดื้อด้าน ราวกับพร้อมจะดับลมหายใจของหล่อนได้ทุกเมื่อ ทำเอารมิดาที่ใจกล้าเมื่อครู่หวาดกลัวจนไหล่สั่น ไม่กล้าพูด ยิ่งไม่คิดจะอยู่ต่ออีกแม้แต่นาทีเดียว หล่อนหยิบกระเป๋าคลัตช์แล้วรีบเดินออกไปเร็วจี๋
ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ อย่างหงุดหงิด ถึงจะไล่ผู้หญิงที่น่ารำคาญออกไปแล้ว แต่อารมณ์เขากลับไม่ดีขึ้นเลย ซ้ำยิ่งกระสับกระส่ายเหมือนมีไฟสุมอก ทำให้เขาแทบนั่งไม่ติดที่ เดี๋ยวลุกนั่งผุดเดินอยู่หลายรอบ สมองกับหัวใจต่อสู้กันอย่างหนัก ความเกลียดชังมีอำนาจเหนือกว่าถ่วงขาเขาให้ตรึงอยู่กับที่
ดนุวัศถอนหายใจพลางทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหงุดหงิด หลับตาปิดกลั้นความรู้สึกที่ไม่จำเป็น เขาไม่ได้รักโปรดปรีดา เธอจะเป็นหรือตายก็ช่างมัน เกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ...
ใช่...เขาไม่รักเธอ
ไม่รัก!
โปรดปรีดาลืมตาขึ้นค่อยๆ พยุงกาย เหลียวมองไปทางไหน รอบด้านล้วนมีเพียงความเวิ้งว้างว่างเปล่าท่ามกลางหมอกจางๆ
“ที่นี่ที่ไหนคะ มีใครอยู่บ้างมั้ย” เธอตะโกนถาม แต่ได้รับเพียงความเงียบงัน ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงสายลมเลยสักนิด
“ขอโทษะค่ะ มีใครอยู่มั้ยคะ” ถามย้ำอีกหน แต่ยังคงไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต รอบด้านมีเพียงโลกสีขาวหม่นที่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา ดูคล้ายเป็นโลกแห่งความฝันที่ไม่มีจุดเริ่มต้นและสิ้นสุด เฝ้าวนเวียนอยู่ตรงนี้ราวกับหลงอยู่ในเขาวงกตที่มองไม่เห็น
ดวงตาคู่โศกหลบลงอย่างหม่นหมอง หรือว่าที่นี่จะเป็นโลกหลังความตาย...
นี่เธอตายแล้วจริงๆ ใช่มั้ย?
“โปรด...”
โปรดปรีดาหันไปตามเสียงเรียก รอยยิ้มผุดกว้างเมื่อเห็นเปรมปรีดียืนยิ้มอยู่ไม่ไกล เธอรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดพี่สาวแน่นด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ
“เปรม! เปรมจริงๆ ด้วย” ทั้งโล่งใจและดีใจที่พี่สาวของเธอยังไม่ตาย เปรมปรีดียังมีชีวิตอยู่ เธอสัมผัสได้ถึงเลือดเนื้อและร่างกายที่อบอุ่นของหล่อน “โชคดีจริงๆ ที่เปรมไม่เป็นอะไร รู้มั้ยว่าโปรดคิดถึงเปรมมากแค่ไหน อย่าทิ้งโปรดกับพี่ดอมไปอีกนะ อย่าทำให้คนที่รักเปรมเป็นห่วงและเสียใจอีก...เข้าใจมั้ย”
“เปรมขอโทษ”
โปรดปรีดาผละตัวออกจากพี่สาวพลางส่ายหน้า
“ไม่ต้องขอโทษโปรด โปรดไม่ได้โกรธ คนที่เปรมควรขอโทษคือพี่ดอมต่างหาก เขารักเปรมมากนะ ตั้งแต่เปรมจากไปไม่มีวันไหนเลยที่พี่ดอมจะไม่เสียใจ กลับไปหาเขานะ กลับไปสร้างครอบครัวที่มีอบอุ่นและมีความสุขด้วยกัน”
“แล้วโปรดล่ะ”
โปรดปรีดาชะงัก ยิ้มขื่น เธอจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากทำใจและจากไป คนที่ดนุวัศรักไม่ใช่เธอ ซ้ำยังเกลียดกันเข้ากระดูกดำ เธอไม่อยู่ให้เขาเห็นหน้าน่ะดีแล้ว ทั้งชีวิตนี้เธอใช้รักเขาไปจนหมดแล้ว รักใครไม่ได้อีก ถึงอยู่ต่อไปก็ไม่มีความหมาย
ถ้าเธอตาย... ก็คงจะหักกลบลบล้างความผิดกันจนหมดสิ้น เธอกับดนุวัศคงไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ถือว่าเวรกรรมที่เราทำร่วมกันจะได้สะสางเลิกแล้วต่อกันไปสักที หมดสิ้นความรัก ความเกลียด สิ้นเยื่อขาดใยกันในชาตินี้และชาติหน้า
- ผู้เขียน
