รมิดาเดินจากไปแล้วอย่างผู้ชนะ แต่ดนุวัศยังคงยืนนิ่งงันอยู่ที่เดิมราวกับมีรากงอก ได้แต่คิดไม่ตกว่าเขาควรจะทำอย่างไรดี เขาไม่รู้จะอธิบายให้โปรดปรีดาฟังยังไง ฟังแล้วเธอจะเข้าใจหรือยอมรับได้หรือไม่ เขาไม่รู้ต้องเริ่มจากตรงไหน มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปหมด ทั้งที่ความสัมพันธ์ของเราเพิ่งจะดีขึ้นแท้ๆ แต่ก็ยังมีเรื่องนี้มาทำให้หยุดชะงัก กระอักกระอ่วนใจต่อกันอีก
เขาทำให้เธอเสียใจอีกแล้ว...
เขาควรทำยังไง ต้องทำอะไรถึงจะทำให้โปรดปรีดาเจ็บปวดน้อยที่สุด?
ดนุวัศเครียดหนัก ทั้งกลุ้มทั้งหนักใจ เป็นห่วงความรู้สึกของโปรดปรีดามากกว่าใครๆ ไม่อยากให้มีสิ่งใดมากระทบใจเธอทั้งนั้น แต่ก็เป็นตัวเขาเองที่สร้างปัญหาให้เธอ ทำให้เธอเป็นทุกข์ เขาหลับตาลงอย่างอ่อนล้านึกเกลียดตัวเองขึ้นมาครามครัน เหลือบตามองเธออย่างหวั่นๆ ยิ่งโปรดปรีดาเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดอะไรเลยสักคำ เขาก็คล้ายเป็นวัวสันหลังหวะ เป็นนักโทษที่ทำความผิด
