รมิดาเดินยิ้มกริ่มออกมาจากห้องตรวจ หล่อนหยุดลงตรงหน้าพวกเธอ จีบปากบอกกับสามีเธอว่า
“อีกสองอาทิตย์ มิดาจะขนของย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านคุณนะคะดอม ช่วยสั่งให้เด็กทำความสะอาดห้องให้มิดากับลูกด้วย” หล่อนยิ้มเยาะปรายตามองเธอ จงใจยกมือลูบหน้าท้องที่นูนนิดๆ โชว์ให้เห็น
ดนุวัศบีบมือโปรดปรีดาแน่น มองตาเธอเป็นเชิงบอกว่าขอให้เชื่อใจเขา เขาจะจัดการเรื่องนี้เอง ก่อนจะลุกขึ้นเคลื่อนกายบดบังภรรยาอย่างปกป้อง พร้อมเผชิญหน้ากับคนที่ได้ใจใหญ่โต สายตาคมกริบมองรมิดาอย่างแข็งกร้าว ขณะเตือนหล่อนเสียงเครียดว่า
“รมิดา...นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของคุณ เลิกโกหกกุเรื่องบ้าๆ นี้ซะ แล้วผมจะไม่ถือสาหาความกับคุณอีก”
โปรดปรีดาเอี้ยวตัวมองผ่านแผ่นหลังกว้างของสามี ทันเห็นรมิดาที่ถูกข่มขวัญปากกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะฝืนยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
“คุณพูดเรื่องอะไรคะดอม มิดาโกหกตอนไหน มิดาท้องลูกของคุณนี่เป็นจริงค่ะ เรากำลังเป็นพ่อ
