โปรดปรีดาลืมตาขึ้นใต้ต้นดอกแก้วที่ปลิวไสวไปตามสายลม กลีบดอกร่วงหล่นส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ไปทั่วจำได้ว่าที่นี่คือสวนหลังบ้านของเธอ เป็นที่ที่แม่มักมาปูเสื่อให้เธอสองพี่น้องได้นั่งเล่นกันเป็นประจำยามแดดร่มลมตก
หญิงสาวมองไปรอบๆ เพื่อหาแฝดพี่ ก่อนจะพบดนุวัศเดินตรงเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้ม เธอยิ้มหวานตอบกลับเขา กำลังจะถามว่าเขามาได้อย่างไร แต่ความรู้สึกที่มือของเธอถูกมืออบอุ่นของใครบางคนกุมไว้ ทำให้เธอหันไปมอง
เป็นเปรมปรีดีนั่นเอง...
พี่สาวเธอยิ้มให้เธอกับดนุวัศอย่างสดใส สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข หล่อนจับมือเธอวางลงบนมือของดนุวัศ เอ่ยกับเขาว่า
“เปรมดีใจที่ในสุดท้ายพี่ดอมกับโปรดก็เข้าใจกันได้สักที ฝากดูแลโปรดแทนเปรมด้วยนะคะ รักโปรดให้มากๆ เพราะโปรดน่ะรักพี่ดอมมากกว่าเปรมซะอีก แล้วก็ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างด้วยนะคะ ขอให้ทั้งสองคนอโหสิกรรมให้เปรมด้วย”
ดนุวัศกุมมือภรรยาแนบแน่น พลางยิ้มให้อดีตคนรักที่ต
