โปรดปรีดาพยักหน้ายิ้มเศร้าๆ ให้เขาเป็นเชิงบอกว่าเข้าใจ เธอสูดหายใจปรับอารมณ์เดินเข้าไปในท่าอากาศยานสนามบิน โบกมือทักทายเพื่อนหนุ่มที่ยืนรออยู่ เธอมองณกูลที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินดูภูมิฐาน รู้สึกทันทีว่าเขาเติบโตขึ้นแล้ว ไม่ใช่เด็กหนุ่มเสื้อเชิ้ตขาวในชุดนักศึกษาคนเดิมในสายตาเธออีกแล้ว สิ่งที่เขาเลือกได้ผ่านการไตร่ตรองและตัดสินใจมาดีแล้ว เธอควรเคารพและสนับสนุนเขา
“เดินทางปลอดภัยนะกาย ถึงแล้วอย่าลืมไลน์มาบอกโปรดด้วยละ” โปรดปรีดาสวมกอดเขา กะพริบตากลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เดี๋ยวคนไกลจะเป็นห่วง
“ไม่ต้องเป็นห่วงกายหรอก กายเอาตัวรอดได้สบายมาก โปรดเถอะดูแลตัวเองให้ดีๆ ต่อไปนี้ไม่มีกายอยู่ด้วยแล้วนะ” ณกูลตบหลังเพื่อนสาวเบาๆ ย้ำแล้วย้ำอีกให้เธอใส่ใจรักษาสุขภาพ
ท่าทีที่สองหนุ่มสาวทั้งกอดทั้งปลอบกัน ทำเอาหัวคิ้วของดนุวัศกระตุกถี่ๆ ถึงจะรู้และเข้าใจดีว่าไม่มีอะไรในกอไผ่...
แต่เขาหึง! ทั้งหึงทั้งหวงเลย
