“แค่คืนเดียวนะคะ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ แล้วลุกขึ้นไปหยิบหมอนกับผ้าห่มมาวางให้เขา “ที่นี่มีแค่ห้องเดียว พี่คงต้องนอนที่โซฟา” อีกนัยหนึ่งก็คือเธอไม่สะดวกที่จะให้เขานอนร่วมห้องด้วย
“ขอบใจนะ” ดนุวัศพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แม้จะเสียดาย แต่ก็น่าดีใจแค่ไหนแล้วที่เธอยังมีแก่ใจไม่ไล่ตะเพิดเขาออกไป
ฝนเริ่มซาลงแล้วแม้จะยังมีฟ้าแลบอยู่บ้าง แต่ไม่ร้องกึกก้องจนน่ากลัว โปรดปรีดานอนไม่หลับพลิกตัวไปมาอยู่หลายรอบ สายตาคอยแต่จะมองไปที่ประตูห้องนอนราวกับจะมองให้ทะลุออกไปถึงคนที่นอนอยู่ข้างนอก อดเป็นห่วงดนุวัศไม่ได้ว่าจะนอนหลับหรือไม่ โซฟาทั้งเล็กทั้งแคบอย่างนั้น เธอลองเงี่ยหูฟัง แต่ไม่ได้ยินเสียงอะไร ทุกอย่างเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง
โปรดปรีดาลุกขึ้นเปิดประตูออกไปอย่างเงียบกริบ มองร่างสูงที่นอนคุดคู้ไม่สบายตัวบนโซฟาที่รองรับร่างเขาไม่มิด แล้วไม่รู้จะขำหรือสงสารดี ค่อยๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเขาอย
